สิงหราชได้ยินเสียงแปลก ๆ คงจะมีใครแอบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ เขาโบกมือห้ามลูกน้องไม่ให้เดินไป ส่งสัญญาณมือให้ลูกน้องลากตัวคนที่โดนยิงกลับไปที่ไร่ ส่วนทางนี้เขาจะเป็นคนจัดการเอง มีคนมาบุกรุกไร่ของเขา สิงหราชไม่รู้ว่าเห็นอะไรบ้าง สิงหราชเดินถือปืนตรงไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่ได้ยินเสียงแปลกๆ ดังมาจากตรงนี้ เขาค่อย ๆ ย่องเข้าไปใกล้ เห็นผู้หญิงสาวผมยาวนั่งหันหลังกำลังกำโทรศัพท์ไว้แน่น “ออกมา”เสียงทุ้มตะโกนขึ้น เขาจ่อกระบอกปืนไปที่คนที่นั่งนิ่งที่ยังไม่ยอมหันหน้ามา เอาแต่ก้มหน้านิ่งตัวสั่น “ก็ได้ ๆ อะออกไปแล้ว” รินรดาละล่ำละลักตอบกลับไป เธอคงจะหนีไม่พ้นแล้วจริงๆ ไอ้เพื่อนบ้าโทรมาทำไมตอนนี้ก็ไม่รู้ ถ้ามีชีวิตรอดกลับไปได้จะโทรเช่งสักสามวันเจ็ดวันเลย เพื่อนบ้านี่จะรู้รึเปล่าว่าความคิดถึงของมันทำร้ายเพื่อนโดยไม่รู้ตัว “ยืนขึ้น แล้วหันหน้ามา”สิงหราชเล็งกระบอกปืนไปที่หญิงสาว เขาเริ่มรู้สึกโมโหขึ้นมาเมื่อเจ้าหล่อนยังคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง เหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูด “ได้ยินที่ฉันสั่งรึเปล่า อยากให้ฉันลั่นไกใส่เธอใช่ไหม”สิงหราชขู่เสียงเข้มให้ทำตามที่เขาสั่ง “อย่ายิงๆ ฉันจะลุกแล้ว”รินรดารีบพยุงกายลุกขึ้นอย่างช้า ๆ เธอรู้สึกหวาดกลัว ยืนนิ่งไม่กล้าขยับตัว เมื่อเขาก้าวเข้ามาใกล้ปืนจ่อที่ศีรษะของเธอ เธอขยับถอยหลังจนแผ่นหลังของเธอแนบอยู่กับต้นไม้ใหญ่ ไม่กล้าขยับเขยื้อนกลัวว่าเขาจะลั่นไกใส่เธอจริงๆ “ส่งโทรศัพท์มานี่”สิงหราชหยิบโทรศัพท์ของหญิงสาวอย่างหน้าตาเฉย เหน็บไว้ที่กระเป๋ากางเกงยีนด้านหลัง “เอ๊ะ! นี่คุณนั่นมันของฉันนะ”รินรดาแว๊ดใส่อย่างลืมความกลัวไปชั่วขณะ เธอคว้ามือถือไว้ไม่ทัน เมื่ออีกฝ่ายฉกไปต่อหน้าต่อตา อีกทั้งไม่กล้าจะเอาคืนเพราะปืนยังจ่อที่ขมับเธอไว้ “เป็นสายให้กับใคร แอบมาถ่ายคลิปใช่ไหม”สิงหราชมองหญิงสาวตัวเล็ก ดูท่าทางไม่น่าไว้วางใจ แล้วในมือยังถือโทรศัพท์ไว้อีก คงต้องมีใครส่งมาสอดแนมที่ไร่ของเขาแน่ ๆ