งานใหม่คือดูแลลูกชายพิการของเจ้าหนี้ แต่เมื่อเจอเธอกลับพบคนพิการที่หล่อเนี้ยบ แต่คำพูดคำจาไม่ค่อยน่าฟัง แต่เพื่อเงิน เธอต้องอดทนทุกอย่าง *** “อายอะไรฉันต้องการให้ช่วยแต่งตัว ไหนๆ ก็เตรียมเสื้อผ้าถูกใจฉันทุกวัน วันนี้มาช่วยใส่ด้วยสิ” สมิตามองขาที่ไม่เห็นจะผิดปกติ จนเจ้าของกระแฮ่ม “มองอะไร” “เปล่าค่ะ เอ่อแต่ว่าคุณใส่เองเถอะค่ะ ฉันต้องไปแต่งตัวให้คุณหนูคีตะเพื่อเตรียมไปโรงเรียน” เธอหาข้ออ้างสำเร็จ หันหลังตรงไปที่ประตู คีนมองตามหลังหญิงสาว “กลัวกับอีแค่ใส่เสื้อผ้า ทำเป็นเก่งรับงานดูแลฉัน เห็นทีคุณแม่ต้องรู้เรื่องนี้” เขากำลังหาเรื่อง หญิงสาวไม่เข้าใจ เธอหลบหน้าเขามาได้เกือบสามอาทิตย์ เขาน่าจะพอใจ เหตุใดวันนี้ต้องการให้เธอใส่เสื้อ ราวเด็กก็ไม่ปาน เพราะเห็นอยู่ว่าเขาดูแลตนเองได้ดี เหมือนคนปกติ แต่เรื่องจิตใจนั้นคงต่างออกไป “ว่าไง” “ก็ได้ค่ะ” เธอไม่มองแผ่นอกกว้าง ยัดมือเขาใส่ในแขนเสื้อ ทำอย่างรวดเร็ว เพราะแขนสองข้างให้ความร่วมมือดี เมื่อติดกระดุมเสื้อเชิ้ตเสร็จเธอมองกางเกง มองหน้าเขา “ปกติขาฉันเจ็บข้างเดียว” เธอพยักหน้านั่งยองใส่กางเกงในขาเขา กลั้นหายใจแทบแย่ เพราะตื่นเต้น ใส่ให้ลูกชายเขาพอทนแต่นี่พ่อ ว่าแต่เขาใส่ชั้นในแล้วใช่ไหม “ฉันใส่ข้างในแล้ว” เธอแหงนหน้ามองเขาที่ยังทำหน้าขรึม เป็นเธอที่หน้าแดง หลังจากนั้นเขาทำท่าจะลุกขึ้น หญิงสาวตกใจโอบอกกว้างกลัวเขาล้ม แต่ชายหนุ่มยืนได้มั่นคงทีเดียว เธอมองเขาดึงกางเกงขึ้นและติดกระดุม ก่อนจะนั่งดังเดิม “ยืนได้นี่คะ” “ใช่ สงสัยอะไรอีกไหม” อยากถามว่าทำไมไม่เดิน แต่เลือกจะเก็บผ้าขนหนูให้เขา และหยิบหวีมายื่นให้ “หวีสิ ทรงไหนดี ฉันควรตัดผมได้หรือยัง” สมิตาแปลกใจที่เขาทำดีกับเธอ หญิงสาวจึงเริ่มหวีผมให้เขา ไม่ลืมขอโทษ และก้มมองทรงผมที่เริ่มยาว “ตัดนิดก็ดีค่ะ คุณชอบสั้นมากแค่ไหนคะ ฉันพอตัดได้นะ” “เก่งทุกเรื่องจริงๆ แบบนี้เงินเดือนคงมากโข”