- - - คำโปรย - - - ไป๋อันถูกกระชากตัวกลับมารับริมฝีปากหนาที่บดเคล้าลงมาอย่างรวดเร็วและรุนแรง นางพยายามหาหนทางหายใจแต่กลับกลายเป็นว่ายิ่งเป็นการเปิดทางให้เขาได้รุกรานมากยิ่งขึ้นจนกระทั่งเขาพอใจจึงถอนปากออกไป ไป๋อันที่แทบไม่มีสติทรุดลงไปกับพื้นหอบหายใจเสียงดัง “ไม่ปากดีแล้วรึ จำไว้ถ้ากล้าลองดีกับข้าอีกเจ้าจะไม่ถูกลงโทษแค่นี้แน่เจ้าเต้าหู้จืดชืด หึ หึ ”หย่งเฉิงนั่งลงตรงหน้าไป๋อันแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอารมณ์ดีมากกว่าตอนแรกเมื่อกล่าวจบเขาจึงเลือกที่จะเดินออกไป กว่าไป๋อันจะฟื้นสติกลับคืนมาเต็มที่หย่งเฉิงก็ไม่อยู่ให้เอาคืนเสียแล้ว “นี่ อึ๋ยยยย ซุนหย่งเฉิง!! เจ้าคนบ้า! น่าไม่อาย! ไอ้แก่ตัณหากลับ ไอ้ ไอ้บ๊วยดำ เอ้ย! ฮึ้ยยย ” ไป๋อันถูริมฝีปากตัวเองอย่างแรงด้วยความขยะแขยง ซุนหย่งเฉิง เจ้าคนอวดดี ฮึ่ม แก้แค้นสิบปีก็ยังไม่สายคอยดูเถอะ!