สักวาหวานอื่นเป็นหมื่นแสน ไม่เหมือนแม้นคานทองของอยู่สูง ขึ้นได้ง่ายแต่ลงยากลำบากจุง หลายคนมุ่งจะลงมาแต่ช้าไป... “สบายใจแล้วก็กลับไปได้แล้ว” ไล่เขา หลังจากที่ลงมายืนด้วยขาตัวเองได้แล้ว แม้จะยังตกอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรงอยู่ก็ตาม “ไม่กลับ จะนอนนี่” เฮ้อ เด็กก็ยังเป็นเด็กอยู่วันยังค่ำ “อย่ามาทำนิสัยอย่างนี้ กลับไปเดี๋ยวนี้เลย” เธอดุเขาไม่จริงจังนัก แต่ฟังดูก็รู้ว่าเอาเรื่องอยู่ถ้าเขายังดื้อดึง แต่คนอย่างอุดมศักดิ์มันเป็นประเภท ด้านได้ อายอด สิ่งที่เกิดขึ้นจึงเป็น... “ไล่เหรอ…โอเค” มือหนาปล่อยออกมาจากเอวบาง ก่อนจะปลดเข็มขัด ทำท่าจะดึงออกจากเอว แต่จารุณาก็ถลาเข้ามายึดไว้เสียก่อน “ทำบ้าอะไรเนี่ย หยุดนะ” “อ้าว ก็ไล่ทำไมล่ะ” “ไม่ได้ไล่ บอกให้กลับไปก่อนเฉยๆ” “นั่นๆ ไล่อีกแล้ว งั้นถอด” เขาดึงเข็มขัดออกไปจากเอวจนได้ ก่อนจะปลดกระดุมกางเกง ทำว่าจะรูดซิปลง แต่ทว่า “หยุด!” จารุณาร้องห้ามสุดเสียง พร้อมกับมือบางที่ปิดตาตัวเองไว้แน่น “จะไล่อีกมั้ย” “อยากจะทำบ้าอะไรก็เชิญเลย คนโรคจิต”