“ราเมธ เจ้าเข้ามาทำอะไรในห้องนี้” “ก็แค่อยากจะมาร่ำลากันสักหน่อย” ใบหน้าคมก้มลงมาแทบจะติดกับดวงพักตร์ ลมหายใจอุ่น ๆ คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นเมรัย จนเจ้าหญิงไอยวรินทร์ต้องเบือนพระพักตร์หนี หากคนตัวใหญ่กลับรั้งกลับมา ก้มหน้าจนริมฝีปากสัมผัสกับพระนลาฏนวล “ออกไปนะ เจ้ากำลังเมา” พระหัตถ์น้อยพยายามผลักไส เอี้ยวพระวรกายให้พ้นจากสัมผัสที่ชิดใกล้ “ช่าย เรากำลังเมา เมาเหล้า เมาเจ้า เมารัก” วงแขนแกร่งโอบกระชับรอบวรองค์บาง ดึงเข้ามาให้แนบสนิท กักขังไม่ให้คนตัวเล็กดิ้นรนหลุดรอด แม้จะได้รับการต่อต้านสักเพียงใดก็ไม่สนใจ เพราะเมื่อนึกถึงการสูญเสีย หัวใจก็แทบจะแตกสลาย สุดท้ายแม้ได้แค่ร่างกายแล้วต้องถูกเกลียดชัง อย่างน้อยก็สามารถดึงรั้งหัวใจไม่ให้ไปไกลตัว ยอมสิ้นทุกอย่าง ขอให้ได้อยู่เคียงข้างกันตลอดไปก็พอ