'หนึ่งตะวัน' ลูกสาวโชติโจรชั่วฆ่าคนตายเป็นเบือเมื่อหลายปีก่อน 'หฤษฎ์' ลูกชายของคนที่พ่อเธอฆ่า พวกท่านเสียชีวิตต่อหน้าเขา กลายเป็นปมร้ายฝังใจมาถึงปัจจุบัน ทั้งสองโคจรมาเจอกันในสถานะ คนใกล้ตาย และ ผู้ช่วยชีวิต หนึ่งตะวันถูกว่าจ้างให้ดูแลหฤษฎ์ระหว่างรอการผ่าตัดดวงตา ความใกล้ชิดก่อเกิดความรักและความผูกพัน แต่แล้วความรักก็ค่อยๆ หมดไป หลังจากหฤษฎ์กลับมามองเห็น และมองเห็นย้อนกลับไปถึงอดีตของหนึ่งตะวัน! “คุณไม่เคยรอรถเมล์เหรอคะ” “ไม่เคย ผมไม่ชอบอยู่ในที่ที่มีคนมากๆ” “ทำไมไม่เคยนั่งล่ะคะ ราคาถูกกว่ารถแท็กซี่ตั้งเยอะ” “ผมมีรถส่วนตัว” หฤษฎ์ตอบสั้น “อ๋อ มีรถส่วนตัว อ้าว แล้วทำไมไม่กลับบ้านล่ะคะ ดึกมากแล้ว นึกว่าคุณรอรถเมล์เหมือนกันถึงตามมา” ย่นคิ้วเข้าหากัน เหมือนจะเข้าใจ แต่ก็ไม่เข้าใจ ว่าเขาตามมาถึงตรงนี้ทำไม เปรียบว่าหฤษฎ์เป็นโจร หนึ่งตะวันคงจะเป็นเหยื่อที่หลอกง่ายและเข้าถึงตัวง่ายมากที่สุด หฤษฎ์อ้ำอึ้งไม่รู้ว่าจะตอบกลับอย่างไรให้ตัวเองดูดี เขาสาบานได้ว่าไม่เคยกระอักกระอ่วนใจมากเท่านี้มาก่อนในชีวิต ถ้าเบญญาอยู่ตรงนี้ คงจะมองเขาด้วยสายตาแปลกประหลาด “ลมเย็นดี เลยออกมาเดินเล่น” “จริงด้วย ดีนะที่ฝนไม่ตกไม่อย่างนั้นลำบากแย่เลย” หฤษฎ์เปลี่ยนจากอ้ำอึ้งเป็นแปลกใจ ว่าทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงเชื่อคนง่าย แถมยังดูเหมือนว่าจะเชื่อสนิทใจ หล่อนสูดอากาศ ยื่นมือไปข้างหน้าตรวจดูว่ามีเม็ดฝนหล่นลงมาหรือเปล่า พลิกฝ่ามือตัวเองเล่น มีรอยยิ้มสดใส ทำให้หฤษฎ์ยิ้มตาม “ทำไมถึงแย่ล่ะ” “รถเมล์บางคันหลังคารั่ว กว่าจะถึงบ้านเปียกหมด” “ฟังไม่น่าสนุก แต่ทำไมคุณถึงหัวเราะ” “หัวเราะให้ลืมความทุกข์ คุณไม่เคยได้ยินเหรอคะว่าความสุขอยู่กับเราแป๊บเดียว แต่ความเศร้าอยู่กับเราน๊านนาน ถ้ามัวแต่เศร้ากับเรื่องแค่นี้ ฉันคงเศร้ากับมันทุกวันไปตลอดชีวิต” “คุณจะนั่งรถเมล์ไปตลอดชีวิตงั้นเหรอ” “ใช่ค่ะ สบายออก รอนานหน่อยแต่อีกเดี๋ยวก็คงมา” หนึ่งตะวันมองผ่านชายหนุ่มหน้าตาดีไปทางท้องถนนที่มีรถวิ่งตลอดทั้งคืน รอคอยว่ารถเมล์สายที่ตัวเองรออาจจะกำลังมา