...คำสัญญาของคนรักยังกึกก้องอยู่ในหัวใจตลอดเวลา ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็ยังตั้งหน้ารอคอยเขามาเสมอ จนวันที่เธอได้เจอกับเขาอีกครั้ง แต่เขากลับทำเหมือนไม่รู้จักเธอ ที่เสียใจไปมากกว่านั้นก็เพราะรู้ว่าเขากำลังจะแต่งงาน เกริ่น “พลอยก็จะไม่มีวันปล่อยมือของภูเหมือนกัน” คำสัญญาของพรนัชชาภูเมฆยังจำได้ขึ้นใจ และมันก็ทำให้เขารู้ว่าไม่มีอะไรจริงแท้แน่นอนในโลกนี้ ภูเมฆและพรนัชชาเจอกันตั้งแต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยปีหนึ่ง เริ่มชอบกันตั้งแต่กิจกรรมรับน้อง ความรักของเขาและเธอมันดีมาโดยตลอดจนกระทั่งเรียนจบและเข้าสู่วัยทำงาน หลังจากที่ภูเมฆได้ทำงานไม่ถึงปี เขาก็เลือกที่จะไปสู่ขอพรนัชชากับภิภพพ่อของหญิงสาว ภิภพเป็นเจ้าของร้านอาหารชื่อดังในตัวจังหวัดเชียงใหม่ พอรู้ว่าภูเมฆเป็นแค่เด็กวัดก็ไม่ยอมยกลูกสาวให้ ทั้งยังกีดกันและสั่งให้พรนัชชาเลิกกับภูเมฆ ในเมื่อความรักไม่เป็นดั่งที่หวัง ภูเมฆก็เลือกที่จะพาพรนัชชาหนีไปอยู่ด้วยกันกินด้วย สัญญากันว่าถึงจะลำบากแค่ไหนก็ไม่มีทางปล่อยมือกัน ภูเมฆและพรนัชชาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันร่วมปีจนพอจะตั้งตัวได้ แต่จู่ๆเธอก็ดันมาขอเลิกกับเขาโดยให้เหตุผลว่าทนความลำบากไม่ไหว หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้ข่าวว่าหญิงสาวไปแต่งงานกับลูกเจ้าของร้านทอง ตอนนั้นเขาเจ็บปวดใจจนแทบกระอักเลือดไม่เป็นผู้ไม่เป็นคน พอตั้งสติได้ก็เลือกที่จะหนีไปอยู่ที่อื่นเพราะไม่อยากได้ยินข่าวคราวของพรนัชชา และวันนี้ วันที่ภูเมฆกลายเป็นคนใหม่ ไม่ใช่เพียงเด็กวัด แต่เป็นทายาทมหาเศรษฐีของภูเก็ต เขาเลือกที่จะกลับมาหาคนรักเก่า เพราะต้องการทำให้คนที่ทำให้เขาเจ็บ ได้เจ็บยิ่งกว่าร้อยเท่าพันเท่า นิยายเรื่องนี้สร้างจากจินตนาการ ไม่ได้มีเจตนาอ้างอิงถึงใครหรือสิ่งใด ขอทำความเข้าใจ ณ ที่นี้ด้วยนะคะ ติดตามอัพเดตผลงานหรือพูดคุยกับปลายฟ้าได้ที่ FB: นามปากกา ปลายฟ้า