“กรี๊ด !” เสียงร้องของเธอทำให้คนที่นอนอยู่ข้างๆ สะดุ้งอย่างตกใจ แล้วทานตะวันก็ต้องยิ่งร้องมากขึ้นเมื่อเห็นแผงอกกว้างกำยำเปลือยเปล่าของวิศรุต “ชูวว์ เดี๋ยวใครต่อใครก็แห่กันมาหรอก” วิศรุตตะครุบปิดปากเธอ พร้อมกับโอบร่างบางที่มีเพียงผ้าห่มผืนเดียวพันอยู่เข้าสู่อ้อมกอด ทานตะวันดิ้นอึกอัก พยายามทุบเขาไปด้วย ขณะที่เจ้าของอ้อมแขนหัวเราะเสียงทุ้ม เขาไม่สนใจเลยกับแรงหมัดของเธอ มันแรงเท่าแรงมดกระมัง ทานตะวันส่งเสียงอู้อี้ และพยายามกัดมือเขา วิศรุตเลยเปลี่ยนเป็นกอดเธอไว้ทั้งสองแขน ขณะที่ชุลมุนทำร้ายกันอยู่นั้น ผ้าห่มของทานตะวันก็หลุดลุ่ยไปกองอยู่ที่เอว เจ้าตัวไม่รู้เลยว่ากำลังเปลือยท่อนบนอวดความงามของทรวงอิ่มพร้อมกับผิวเนื้อละมุนตาเต็มที่ จนคนมองถึงกับตาปรอย เมื่อสายตามองต่ำลงเจอกับความงามที่ท้าทายเขา ทานตะวันมองเขาด้วยนัยน์ตากลมโตที่มีน้ำตาคลองคลอ หญิงสาวถึงกับพูดเสียงเจือสะอื้น เมื่อเห็นสภาพของตัวเองกับเขา อยู่กันสองต่อสอง แถมเธอยังเปลือยเปล่าแบบนี้ จะให้คิดอะไรได้ นอกจาก... “พี่รุต... ฮือ... คนบ้า.. พี่รุตทำอะไรตะวัน” น้ำตาใสๆ ไหลทะลักทลาย คนที่ตั้งใจวางแผนให้เข้าใจผิดเห็นน้ำตานั้นเข้าก็ใจหาย เขาโอบร่างบางเข้าสู่อ้อมแขน และลูบเรือนผมสลวยเบาๆ อย่างจะปลอบโยน พลางกระซิบเสียงทุ้ม “พี่ขอโทษนะคนดี แต่พี่ต้องการให้ตะวันเป็นคนของธนบูรณ์ พี่ไม่อยากหย่ากับตะวัน” “เลยรังแกตะวันแบบนี้เหรอคะ คนใจร้าย” หญิงสาวพึมพำเสียงสะอื้นแนบอกกว้าง วิศรุตถอนใจ ใจอ่อนเกือบจะบอกความจริงกับเธอไปแล้ว หากแต่เขาต้องใจแข็ง เพราะเขาอยากมีเธอกอดไว้ในอ้อมแขนแบบนี้ตลอดไป “พี่ขอโทษนะครับ อย่าโกรธพี่เลยนะคนดี” ชายหนุ่มกระซิบอ่อนโยน ก่อนจะก้มลงจูบไล้ซับน้ำตาให้เธอ มือใหญ่ประคองใบหน้าหวานละมุนที่กำลังสับสนอยู่ระหว่างความโกรธและความน้อยใจให้มองเขาเต็มตา นัยน์ตาที่สบกันนัยน์ตากลมโตนั้น แฝงประกายระยับไปด้วยความหมายบางอย่าง ที่ทำเอาคนที่มอง อดรู้สึกใจเต้นขึ้นมาไม่ได้ “ฟังพี่นะคนดี เหตุการณ์ทั้งหมด... พี่ตั้งใจ ...พี่อยากจะให้ตะวันเป็นคนของพี่... พี่ไม่อยากหย่า... พี่เลยต้องทำเห็นแก่ตัวแบบนี้ ยกโทษให้พี่นะครับ”