เธอต้องทนอยู่กับความผิดที่ตัวเองไม่ได้ก่อมาสิบสองปีเต็มๆ กับเขา...คนที่เธอเคยรักมากที่สุดในวัยเด็ก แต่ความรักที่โดนทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าแบบนี้ เธอคิดว่าความรักที่มีคงหมดลงได้ในสักวันนึง สิบสองปีก่อนหน้านี้ “ฉันเกลียดเธอ ได้ยินไหม ว่าเกลียดมาก!!!!” “ฮึก...” “ถ้าไม่มีเธอกับครอบครัว เรื่องทุกอย่างมันคงไม่เป็นแบบนี้” “เก้า...เก้าไม่รู้ พี่ภัทรขา อย่าโกรธเก้านะคะ” “เธอมันตัวซวย ออกไปให้พ้น!!!” “ฮือๆ พี่ภัทรใจร้าย ไม่รักเก้าแล้วใช่มั้ยคะ” “ไม่! ฉันเกลียดเธอ ถ้าไม่มีเธอสักคน ชีวิตฉันคงดีกว่านี้อีกพันเท่า” ใช่... เสียงสุดท้ายที่ได้ฟังวันนั้นยังคงซึมลึกอยู่ในทุกลมหายใจเข้าออก ฉันในวัยสิบเอ็ดปี ต้องเสียทุกอย่างในชีวิตไปพร้อมๆ กับเขา คนที่ฉันคิดว่าเป็นคนดีที่สุดในชีวิตเด็กหญิงตัวเล็กๆ แบบฉัน