เมื่อคนรักของหลานชายคือลูกหลานของศัตรู คนเป็นปู่จึงจัดหาเจ้าสาวจำเป็นมาให้ และเพราะวายุถูกกีดกันไม่ให้ได้ครองคู่กับคนที่เขารัก ซ้ำยังทำอะไรคนเป็นปู่ไม่ได้ คนหัวเสียจึงลงอารมณ์ใส่ ‘ตัวเลือก’ ของคุณปู่โดยไม่แยแสต่อน้ำตาของเธอ ไม่เพียงย่ำยีหัวใจ เขายังเสพสมร่างกายของภรรยาจำเป็นอย่างตะกละตะกลาม กระทั่งญาณินท้องเธอจึงขออิสระจากเขา หญิงสาวตั้งใจแยกตัวออกมาและเลี้ยงลูกตามลำพัง ซึ่งวายุก็ไม่ได้ห้ามปรามแต่อย่างใด ทว่าคนที่มีพันธะกับคนรักเก่า ทั้งยังไร้ความรับผิดชอบอย่างวายุไม่รู้เลยว่า ความผิดที่เขาทำนั้น เขาต้องชดใช้ในภายหลังอย่างสาสม!! ......................... เจ้าบ่าวยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอพร้อมกลิ่นสุราคละคลุ้ง ญาณินหดคอหนี ‘ทำไม รังเกียจฉันเหรอ หรือแกล้งทำเป็นรังเกียจ จริงๆ แล้วเธออาจชอบ เพราะถ้าฉันเมาในคืนแต่งงาน ฉันจะได้กระเดือกเธอลง โดยที่ฉันไม่ต้องฝืนใจตัวเองมากไปไง’ มือบางของญาณินผลักอกกำยำออกแล้วเบี่ยงตัวหนี ‘ฉันจะไปที่เรือนบุหงา เข้าพิธีแล้ว คุณกับฉันก็ต่างคนต่างอยู่ ฉันกับคุณกลับไปใช้ชีวิตตามปกติ ฉันจะเซ็นใบหย่าให้ คุณไม่ต้องกลัวว่าฉันจะเกาะติดคุณไปตลอดชีวิตหรอกค่ะ’ เขานอนทอดกายลงบนโซฟา ปากยังคงพูดออกมา ‘คิดหรือว่าเธอจะทำตามที่เธอต้องการได้ เรื่องที่เกิดขึ้นมันไม่มีทางจบสวยหรูอย่างที่เธอคิดแน่ ถ้าเธอท้อง คุณปู่ยิ่งต้องล่ามฉันกับเธอไว้กับภัทรเมธาเวชไปตลอดชีวิต’ ‘ฉันไม่มีทางท้อง เพราะคุณไม่มีทางทรยศคนรักของคุณ’ คนที่นอนบนโซฟาผงกศีรษะขึ้นมองญาณิน ‘ถ้าเธอยั่วฉันหรือเธอเข้าหาตอนฉันเมาล่ะ แต่ถ้าเธอท้องก็จงจำไว้ว่าฉันไม่มีทางรับผิดชอบเด็กในท้องของเธอแน่’ ประโยคกระชากวิญญาณของวายุตั้งแต่วันแรกที่แต่งงานกันยังคงดังก้องอยู่ในหัวใจอันร้าวรานของหญิงสาว