คล้ายรู้สึกว่ามีคนเข้ามาใกล้ กุ้ยหลินพลันหันขวับไปมองอย่างว่องไว รอยยิ้มบนดวงหน้าลดหายไปหลายส่วน ทันทีที่เห็นหน้าของเขา ใบหน้าน้อยๆ แดงซ่านด้วยความอับอายจะปิดอย่างไรก็ปิดไม่มิด ยิ่งคิดว่าเมื่อคืนตนถูกคนผู้นี้หลอกสัมผัสร่างกาย สมองนางยิ่งลั่นอื้ออึงทำอะไรไม่ถูก “ยามที่เจ้าอ่านหนังสือ สีหน้าสงบเงียบขรึมจริงจัง อ่านไปก็ครุ่นคิดไป เช่นนี้ยังคิดว่าตนเองโง่งมอยู่หรือไม่” เขาโพล่งขึ้น นางกะพริบตาปริบ ในขณะที่มองกู่เย่าไป๋อมยิ้มชั่วร้าย “ท่านจะออกไปข้างนอกหรือ” นางสังเกตเห็นเขาสวมอาภรณ์ขาวพิสุทธิ์ทั่วร่าง มีแต่ตอนที่กู่เย่าไป๋ออกจากสำนักเท่านั้นเขาถึงจะแปลงกายจากจอมมารเป็นบัณฑิตหน้าหยก “ตราบใดที่ข้าไม่อยู่ อย่าได้ออกจากสำนักเป็นอันขาด” เขาตอบพลางเอื้อมมือมาม้วนผมนางเล่นปอยหนึ่ง นางเผลอเบือนหน้าไปทางอื่น เพราะทนรับแรงกดดันทางสายตาของเขาไม่ไหว “ข้าเข้าใจแล้วล่ะ ท่านมาเพื่อบอกข้าแค่นี้ใช่ไหม” หญิงสาวใจเต้นแรงอย่างห้ามไม่อยู่ จังหวะที่ไม่ทันได้สังเกตกู่เย่าไป๋ก็ก้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหู ถามนางยิ้มๆ “กุ้ยหลิน เจ้ากลัวที่จะอยู่กับข้าตามลำพังมากขนาดนั้นเชียวหรือ” น้ำเสียงทุ่มลุ่มลึกแฝงเจตนายั่วเย้านิดๆ ทุกถ้อยคำคล้ายกับว่ากำลังกัดกร่อนเข้าถึงขั้วของหัวใจ...