เรียวทรุดตัวลงนั่งอยู่บนเก้าอี้ในสภาพของคนเกียจคร้าน ดวงตาไร้จุดโฟกัส สมองกำลังครุ่นคิดอย่างหนัก เขา...กำลังแก้แค้นเธอ ให้ตายเถอะ!! ถ้ารู้ว่าเขาจะเจ้าคิดเจ้าแค้นขนาดนี้ เธอคงเผ่นกลับบ้านไม่ขึ้นไปหา ไม่ไปยุ่งด้วยแล้ว หรือไม่วันนั้นก็น่าจะถ่ายรูปเก็บไว้สักใบสองใบ แล้วเอามาแบล๊คเมล์เขาทีหลัง น่าเสียดายจริงๆ แล้วจะเอายังไงละทีนี้ เขาบอกว่าถ้าให้เธอไปเอง จะพิจารณา เป็นกรณีพิเศษ แสดงว่ายังมีโอกาสใช่ไหม แต่...คงต้องแลกกับอะไรสักอย่างแน่ๆ เธอรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ค่อยดี แล้วถ้าไป เธอควรจะพูดอะไร ขอโทษเรื่องวันนั้นหรือหว่านเสน่ห์ไปเลย แบบในหนังที่เคยดู อ่อยผู้ชายให้หลงรักหัวปักหัวปำ จากนั้นก็รอให้เขายกทุกอย่างให้ สุดท้ายก็ค่อยทิ้งไป ไม่นานเขาก็จะกลายเป็นโรคซึมเศร้าจนฆ่าตัวตาย...ไม่ไม่ เธอไม่ได้จะทำให้ใครตายสักหน่อย แค่ให้เขายอมลงทุนด้วยเฉยๆ "เฮ้อ" เรียวถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหน่าย ก่อนที่สายตาจะหันไปโฟกัสกับรูปติดผนังอันใหญ่ นั่นคือรูปครอบครัว ที่มีพ่อมีเธอแล้ว ก็แม่ "แม่คะ คิดถึงแม่จัง" เป็นประโยคพึมพำที่เต็มไปด้วยความอาวรณ์ ในเมื่อตั้งใจจะฟื้นฟูกิจการสาขานี้ของแม่ ก็ต้องทำให้สุดความสามารถ เอาวะ 'เธอจะไปเจอเขา' เป็นไงก็เป็นกัน!!!