จากเกลียดแปรเปลี่ยนเป็นรัก แต่ปากมันหนักไม่กล้าพูดออกไป หนทางเดียวที่พอจะทำได้ก็คือ ทำให้ยัยนั่นเป็นคนหลงรักเขาเสียเอง ! ชายหนุ่มยืดตัวขึ้นริมฝีปากหนาค่อยๆ จูบประทับตรงรอยแผลที่เสมือนเป็นตราบาปสำหรับเขา “เจ็บมากหรือเปล่าตอนนั้น” ลมหายใจของริคคาโดเริ่มถี่มากขึ้น ใบหน้าของทั้งคู่อยู่ห่างจากกันไม่มากเท่าไหร่ “คุณริคเมาแล้วนะ…” รุ้งพราวบอกเสียงสั่นๆ ตอนนี้เธอเองก็เริ่มจะเมาตามเขาเหมือนกัน ทั้งที่ยังไม่ได้ดื่มของพวกนั้นสักหยด แต่ก็เดาได้ไม่ยากว่าตัวเองหน้าแดงไม่ต่างจากคนตัวโต “ฉันชอบนะ…เวลาที่เธอเรียกฉันว่าคุณริค” สิ่งรอบข้างไม่มีความหมายเมื่อสองคนไม่ได้สนใจมัน “เธอ…ชอบฉันบ้างหรือเปล่ารุ้งพราว” “คุณริคเมา…” ใครเขามาถามเรื่องชอบไม่ชอบในเวลาแบบนี้กันนะ รุ้งพราวพยายามเบือนหน้าหนีแต่ทว่าชายหนุ่มกลับรู้ทัน เขาประกบใบหน้าเธอไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง “ฉัน…ไม่ได้เมายัยเตี้ย” รุ้งพราวกำลังเบลอตาพร่ามัวเมื่อชายหนุ่มส่งยิ้มอ่อนหวานให้กับเธอ “อย่ามัวแต่แปลกใจ เพราะถ้าฉันชอบใครฉันจะทำแบบนี้แหละ” “คุณริค…” มันเร็วไป เร็วเกินไปจริงๆ ทั้งความสัมพันธ์ทางกายและทางใจ ริคคาโดไม่ใช่แค่เดินแต่เขาก้าวกระโดดเข้ามาหาเธอเลยต่างหาก..