“คุณ...อึก...จะเก็บฉันเอาไว้ทำไม...อึก...ในเมื่อคุณก็มีคุณวรรณวิสาอยู่แล้ว” หญิงสาวพูดพร้อมกับมองหน้าของเขาผ่านม่านน้ำตาที่คลอเต็มดวงตา “ฉันพอใจ แล้วก็หยุดร้องไห้คร่ำครวญได้แล้ว เพราะถึงฉันปล่อยเธอไป ไอ้คู่หมั้นของเธอก็คงจะทิ้งเธอไปอยู่ดี เพราะรับไม่ได้ที่คนรักไปมีความสัมพันธ์กับคนอื่น!” “อึก...พี่ภพไม่เคยรังเกียจฉัน และฉันก็มั่นใจว่าเขาจะรักและดูแลฉันตลอดไป” นภัสวรรณเอ่ยตอบโต้เขา หวังให้ได้รับความเจ็บปวดเหมือนเธอบ้าง และนั้นก็ทำให้ขาสะบัดเธอออกจากการเกาะกุม ร่างบางของหญิงสาวที่ทรงตัวไม่อยู่ล้มกองกับพื้นต่อหน้าอาทิตย์ทันที “มันจะมากไปแล้วนะ อยู่ในฐานะนางบำเรอของฉันไม่มีสิทธิที่จะเอ่ยถึงคนอื่น! แต่เธอก็อดทนรอหน่อยนะเพราะต้องรอให้ฉันเบื่อซะก่อน วันนั้นเธอคงได้เป็นอิสระสมใจเธอ!”