ครั้งก่อน...เขาเคยเข้ามาในความผูกพัน ฝากบทเรียนครั้งยิ่งใหญ่ ไว้เป็นบาดแผลชีวิต เธอต้องใช้เวลาทั้งหมดที่มีเพื่อลบลืมทุกอย่างแล้วเริ่มต้นใหม่เลี้ยงลูกน้อยเพียงลำพัง ใครจะคิดว่าเมื่อหลายปีผ่านพ้นไป เขาจะกลับคืนมาอีกครั้ง ดั่งลมร้าวที่พัดหวน... ******************************** ไม่นานเท่าไหร่...หญิงสาวรู้สึกว่าเธอยังหลับไม่เต็มอิ่ม แต่ความเจ็บร้าวหน่วงๆ ที่บริเวณท้องก็ปลุกให้ตื่นโดยอัตโนมัติ ร่างเล็กลุกขึ้นแล้วมองไปที่นาฬิกาตรงหัวเตียง เพิ่งจะเก้าโมงเท่านั้นแสดงว่าเธอเพิ่งหลับไปไม่ถึงครึ่งชั่วโมงด้วยซ้ำ แต่ความเจ็บแปลกๆ ก็ทำให้เธอนอนต่อไม่ไหว หญิงสาวตัดสินใจลุกขึ้นแล้วหาเสื้อคลุมใส่ลวกๆ ก่อนจะเดินงอตัวออกไปนอกห้องนอน เพื่อตามหา อมันต์ ซึ่งก็พบว่าเขานั่งก้มหน้าอยู่ตรงโต๊ะอาหาร เขานั่งนิ่งๆ ไม่มีอาหารหรือเครื่องดื่มใดๆ ทีวีก็ไม่ได้เปิด เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าของเธอ เขาก็ค่อยๆ หันไปมองด้วยแววตาเฉยชา สีหน้าเรียบนิ่งอย่างที่เภตราไม่เคยเห็นมาก่อน “เป็นอะไรหรือเปล่า...ทำไมไม่นอนพักล่ะ” เสียงทุ้มเอ่ยถาม “หนูปวดท้อง...ไม่รู้เป็นอะไร มันปวดหนึบๆ หน่วงๆ ตรงนี้...” เธอจับตรงหน้าท้องน้อยตรงที่รู้สึกถึงความไม่ปกติ ชายหนุ่มก็ลุกขึ้นมาประคองเพื่อจะพาเธอกลับเข้าไปในห้องนอนดังเดิม “เดี๋ยวก็ดีขึ้น...คงไม่เป็นไรหรอก” น้ำเสียงของเขาทุ้มเศร้า “ไม่ค่ะ...เราไปโรงพยาบาลกันดีไหมคะ หนูรู้สึกไม่ดีเลย” นอกจากความเจ็บปวดแล้ว หัวใจของเธอก็ยังสั่นหวิวไม่เป็นจังหวะ ราวกับกำลังมีสัญญาณเตือนบางอย่างเกิดขึ้น “ก็บอกว่าไม่เป็นไรไงเล่า...ทำไมไม่เชื่อที่พี่พูด” ชายหนุ่มพ่นลมหายใจแรง ดวงตาแข็งกร้าวกวาดมองเธอก่อนจะดันพาร่างบางไปนอนอย่างเดิม “พี่อาร์ตเป็นอะไรคะ ทำไมต้องโกรธด้วย...” “ไม่ได้โกรธ...พี่มีเรื่องให้ต้องคิดนิดหน่อย” “เป็นเรื่องเกี่ยวกับที่หนูเจ็บท้องหรือเปล่า” เธอจ้องเขาเขม็ง หายใจแรงอย่างไม่อยากเชื่อในความคิดของตัวเอง แต่พฤติกรรมของเขา มันก็ชวนให้อดสงสัยไม่ได้จริงๆ ไม่ให้เธอไปเรียน พยายามมีอะไรกับเธอทั้งที่ห่างเหินกันมานาน แต่เพียงกลับทำให้เธอบรรลุอยู่ฝ่ายเดียว ส่วนตัวเองก็หยุดเสียกลางคันอย่างไม่มีสาเหตุ แล้วตอนนี้ชายหนุ่มดูเครียดจนคุมอารมณ์ไม่อยู่ ซึ่งทุกอย่างเริ่มต้นขึ้นในตอนเช้าของวันนี้... “...” ชายหนุ่มนิ่งแล้วรีบลุกขึ้นจากเตียง เขาสับสนและไม่อาจตอบคำถามเธอได้ “พี่อาร์ต...หมายความว่ายังไง” หญิงสาวคว้ามือเขาไว้ ในอกทั้งเจ็บทั้งจุกจนแทบเปล่งเสียงต่อไปอีกไม่ได้ “เราไม่มีทางเลือกเภตรา...” เขาพูดสั้นๆ โดยไม่ได้หันไปมองเธอ พลางกำมือแน่น “พี่ทำอะไรกับหนู ทำอะไรกับลูกของเรา!” น้ำตาไหลพราก หูอื้อตาลายขึ้นมาทันทีเมื่อรับรู้ ว่าคนรักหนุ่มได้ทำการบางอย่างเพื่อจะกำจัดก้อนเนื้อน้อยๆ ในท้องของเธอ “เภตรานี่! ฟังพี่นะ...พี่ทำทุกอย่างก็เพื่ออนาคตของเราสองคน” “อนาคตของพี่คนเดียวสิ...เพราะถ้าไม่มีลูก เภตราก็จะไม่อยู่ต่อไปเหมือนกัน” “มันไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอก ก็แค่ให้เราพร้อมกว่านี้” เขาหันกลับไปจับไหล่ของเธอแล้วพยายามปลอบ ในขณะที่หญิงสาวกำลังตื่นกลัว มือหนึ่งกุมท้องเอาไว้ อีกมือหนึ่งก็ปัดป่าย เธอกรีดร้องด้วยความบ้าคลั่ง “พร้อมเหรอ! ลูกคนนี้เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของพี่นะ พร้อมหรือไม่พร้อมเราก็มีแกแล้ว และมันไม่ใช่ความผิดที่เด็กบริสุทธิ์คนหนึ่งจะต้องมารับผิดชอบความมักง่ายของใคร” “เราแก้ไขอะไรไม่ได้แล้ว...” เขาส่ายหน้า แววตาเต็มไปด้วยความสงสารหญิงสาวจับใจ เขาไม่ได้อยากทำแบบนี้หรอก หากมีทางอื่นให้เลือก “พี่อาร์ตทำอะไรกับหนู...ทำอะไรบอกมาเดี๋ยวนี้นะ!” สองมือของเธอกระชากคอเสื้อ “เมื่อกี้...พี่สอดยาขับเลือดเข้าไป แค่ไม่นานเภตรา...อีกแค่ไม่กี่ชั่วโมง” “...” หญิงสาวถึงกับอึ้งและหมดแรงลงนั่งพร้อมกับลมหายใจที่แผ่วลง เหมือนใจจะขาด... “ไม่ต้องกลัวนะ...ถ้าเภตราเจ็บมากๆ เราจะไปโรงพยาบาลกัน พี่จะไม่ปล่อยให้หนูเป็นอันตรายหรอก” ร่างใหญ่เข้าไปประคองหญิงสาวที่เต็มไปด้วยความเลื่อนลอย น้ำตาพรั่งพรูอาบแก้ม ก่อนจะปัดมือเขาออกจากตัวแล้วกรีดร้องเสียงดัง “หมามันยังไม่ทำกับลูกมันแบบนี้...พี่มันเลวกว่าหมา!” “เภตรา...ใจเย็นๆ ก่อน” “ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน...ไปให้พ้น! ออกไป” เรี่ยวแรงที่เหลือน้อยเต็มที ทั้งผลักทั้งดัน และปาข้าวของทุกอย่างใกล้ตัวใส่เขา ไม่รับฟัง ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ความรู้สึกของเธอมันได้แหลกสลายไปหมดสิ้นแล้ว... “ก็ได้พี่จะออกไปข้างนอก...แต่ถ้าหนูเจ็บมากๆ หนูต้องเรียกพี่นะ พี่เป็นห่วงหนูนะเภตรา” “ไปตายซะ...ไอ้คนสารเลว” เธอปาผ้าห่มผืนใหญ่ที่เคยใช้ร่วมกันเพื่อให้ความอบอุ่นใส่เขา ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินคอตกเดินออกไปจากห้อง เภตราทิ้งตัวลงนอนทั้งที่ขาสองข้างยังพับงอเข่า เธอไม่เหลืออะไรอีกแล้ว พ่อ แม่ ลูก...และคนที่ไว้ใจที่สุดในชีวิต เธอจะไม่มีวันให้อภัยการกระทำของเขาในครั้งนี้ อมันต์...