เขาเคยมอบความรักให้กับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอชื่อว่า ฟ้าใส ทั้งสองคนเริ่มจากการเป็นเพื่อนกันตั้งแต่มัธยมจนถึงเข้ามหาวิทยาลัย ซึ่งฟ้าใสนั้นคิดกับตฤณแค่เพื่อนที่ดีคนหนึ่งเท่านั้น และวันหนึ่งฟ้าใสก็คบหาดูใจอยู่กับรุ่นพี่ชื่อ พงษ์ ด้วยความรักที่มีให้กับเพื่อนจนมากล้นทำให้เขาขอแค่เพียงได้ดูแลเธอ แค่นั้นก็สุขหัวใจแล้ว และเขาก็ได้รับรู้เรื่องที่แย่ที่สุดของฟ้าใสตอนปีสอง เธอได้ท้องกับพงษ์ และได้หยุดพักการเรียนไป ส่วนพงษ์ก็ไม่เคยสนใจใยดีฟ้าใสเอาแต่กินเหล้าเมายา กลับบ้านมาก็ขอแต่เงิน พอไม่ได้เงินก็ลงไม้ลงมือซ้อมจนฟ้าใสต้องหนีออกมาหาตฤณที่คอนโดเป็นประจำ ยิ่งเห็นว่าเธอเจ็บปวดเขาก็ยิ่งรู้สึกเจ็บกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า ก็ได้แต่เก็บความคับแค้นใจเอาไว้ ในวันที่ฟ้าใสจะจากไปเขาทันมาเห็นเธอในช่วงวินาทีสุดท้ายของชีวิต ไม่คิดว่าคนเลวชาติชั่วอย่างไอ้พงษ์จะซ้อมเมียตัวเองจนตาย ประโยคสุดท้ายที่ฟ้าใสพยายามบอกเขาก็คือ "ฟ้าฝากน้ำขิงด้วยนะ" ก่อนจะหมดลมหายใจลง ตฤณยกมือขึ้นปาดน้ำตาของตัวเองที่ไหลลงผ่านแก้มสาก ก่อนจะหันไปมองเด็กผู้หญิงอายุสามขวบที่นั่งหอบตุ๊กตาเอาไว้โดยที่ไม่มีน้ำตาสักหยด เด็กหญิงมองร่างแน่นิ่งของมารดาที่โดนทำร้ายจนสิ้นลมหายใจโดยที่ไม่ร้องไห้ ทำให้ตฤณนึกโมโหคิดว่าลูกก็คงได้นิสัยโหดเหี้ยมมาจากพ่อ แต่เขาก็ต้องจำใจรับเด็กคนนี้เอามาอุปการะเลี้ยงดูตามคำสั่งเสียของฟ้าใส และหลังจากนั้นไม่นานพงษ์ก็ได้รับกรรมที่ก่อเอาไว้หลายคดี