บันทึกของท่านผู้หญิงบังอรสุวรรณี ปริวรรติกุล เนื่องในโอกาสวันมงคลสมรสของโมไนย มเหศักดิ์หลานชายคนโปรด ณ วันที่ ๑๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๕๒ คืนวันนั้น หลังจากนั่งสมาธิที่คุณประณตและดิฉันปฏิบัติด้วยกันเป็นประจำทุกเวลาค่ำหลังจากอาหารมื้อเย็นแล้ว คุณประณตก็ไปดูข่าวภาคค่ำในห้องนั่งเล่นเหมือนทุกวัน ส่วนฉันขอตัวมาที่ห้องหนังสือเพื่อเขียนบันทึกที่มักจะทำเมื่อมีเหตุการณ์ดีๆ ที่สร้างสีสันให้กับวันอันเงียบสงบของชีวิตบั้นปลายของเราทั้งสอง เมื่อนึกถึงอุปสรรค จริงๆ แล้วอุปสรรคใหญ่ที่ขัดขวางความรักระหว่างฉันและคุณประณตไม่ใช่เจ้าคุณพ่อ แต่เป็นกระเช้าต่างหาก เพราะเขาเป็นคนมาก่อน ถ้ากระเช้าเป็นผู้หญิงที่ใจซื่อถือมั่นในความรักจริงๆ แล้วแผนการที่พี่ต้นลงทุนทุ่มเทไปทั้งหมดก็คงไม่ได้ผล กระเช้าอาจได้แต่งงานกับคุณประณตไม่ต้องไปแย่งคนรักของอัญชัญน้องสาวของตัวเอง ถึงกับเกิดเรื่องวิวาทตบตีกันจนเป็นข่าวในหนังสือพิมพ์ เป็นเรื่องน่าสลดใจมาก ส่วนพี่ต้นพอปลีกตัวจากกระเช้าได้ ก็รีบแต่งงานกับคุณสุนทรีอย่างไม่รีรอ ตอนนี้พี่ต้นมีครอบครัวใหญ่ มีลูกเต็มบ้านมีหลานเต็มเมืองและแต่ละคนก็ได้ดี ได้คู่ดี ได้ทำงานดีๆ ด้วยกันทั้งนั้น นึกถึงทีไรฉันก็อดปลื้มไปด้วยไม่ได้ น้องอ่อนเองก็ไม่แพ้พี่ต้น เมื่อเรียนจบแกก็แต่งงานกับพี่โป๋ที่รอแกมานานหลายปีและมีลูกแฝดด้วยกันถึงสองคู่ ตอนนี้แกเองก็มีครอบครัวใหญ่ เพราะมีหลานแฝดด้วยอีก ฉันกับคุณประณตก็เลยได้แต่ชื่นชมลูกๆ หลานๆ ของพี่ๆ น้องๆ ด้วยเหตุที่เราสองคนไม่มีลูก แต่เราก็ไม่เหงาเพราะเราทั้งคู่มีธรรมะเป็นเครื่องจรรโลงจิตใจอยู่ทุกวัน เสียงคุณประณตมาตามให้เข้านอนแล้ว ฉันคงต้องจบบันทึกวันนี้เสียที บันทึกที่เป็นเสมือนตำรับรักของเราสองคน ...