‘เขา’ คือหัวหน้าเผ่าบารายันต์ แห่งเมืองลับแล ‘เธอ’ คือเหยื่อสวาท แสนหวาน ในยามค่ำคืน เขาก็ตักตวงความสุขบนเรือนร่างของเธอ ในตอนกลางวันเขาก็ใช้งานเธอเยี่ยงทาส เขาช่างใจร้ายเหลือเกิน ร้ายที่สุดเท่าที่เคยพบเจอคนมา ผ้าห่มที่เพิ่งกระชับเข้าหาตัวเมื่อครู่ ถูกดึงแล้วเหวี่ยงออกจากร่างเล็กที่กำลังนอนหนาวสั่นอยู่อย่างไม่ใยดี “ไซฟาน เอาผ้าห่มคืนมานะ ฉันหนาว” “คืนนี้ ผ้าห่มคงไม่จำเป็นสำหรับคุณ” ฟูกนุ่มยุบลง หญิงสาวเตรียมลุกถอยหนี แต่ก็ถูกมือแข็งแรงดุจคีมเหล็กจับข้อเท้าเอาไว้แล้วลากลงมาที่เดิม “โอ๊ย เจ็บนะ” “หึ เจ็บกว่านี้คุณยังทนมาแล้วนี่” “อย่ามาหยาบคายกับฉันนะ ไอ้คนใจดำ ฉันเกลียดคุณ” “ก็ไม่ได้ขอให้รักนี่ หนาวอยู่ไม่ใช่เหรอ มาให้กอดดีกว่านะ จะได้อุ่นๆ” “กรี๊ด... ปล่อยฉันนะ! ปล่อย! ไม่นะ... อย่าทำอะไรฉันนะไซฟาน ยะ!...” “ฉันจะเกลียดคุณไปจนตาย” “พอถอนจูบก็ปากเก่งเลยนะ” “มันไม่เรียกว่าจูบหรอก” “แล้วมันเรียกว่าอะไรล่ะ” “มันคือการลงทัณฑ์จากคนไม่มีหัวใจต่างหาก” “รู้ก็ดีแล้วนี่ งั้นก็เตรียมใจรับโทษทัณฑ์ซะ” จบคำชายหนุ่มก็ก้มลงประกบปากนุ่มอีกครั้งอย่างร้อนแรง