ด้วยละอองฝนที่ฟุ้งไปทั่ว เขามองหน้าเธอได้ไม่ถนัดนัก คิดเพียงแต่ว่า ผู้หญิงตัวเล็ก ๆแบบเธอเนี้ยนะ จะมาช่วยอะไรเขา ได้ เป็นนกต่อให้โจรหรือเปล่าก็ไม่รู้ สายตาของเคนจิเริ่มมีความระแวงและสงสัยมากขึ้น เพราะคิดว่าเธอ อาจจะไม่ธรรมดาและใสซื่อแบบที่เขาเห็นตอนนี้ ก็เป็นได้ เธออาจจะหลอกและพยายามเข้าหาเขาไม่ทางใดก็ทาง หนึ่ง เพื่อหลอกลวงเขาหวังเอาทรัพย์สินหรือประสงค์บางอย่าง วุ่นเองก็รู้สึกได้ ว่าชายแปลกหน้าคนนี้ ก็คงไม่ได้ไว้ใจเธอ สักเท่าไหร่ ท่าทางเขาหวาดระแวงและเพื่อทําให้เขารู้สึกสะดวก ใจมากขึ้น เธอก็จะถามไม่เซ้าซี้ต่อไปอีก เธอแค่อยากจะช่วย แต่ เมื่อสายตาของเขาระแวงเธอสะขนาดนั้น ก็ทําเท่าที่ทําได้ก็แล้ว กัน "ออ...ไม่ดีกว่าครับ ผมเป็นห่วงรถ คุณไปเถอะ ขอบคุณ มาก" "ก็ได้ค่ะ! งั้น เอาแบบนี้ดีกว่าไหม..." หญิงสาวเดินกลับไปที่รถมอเตอร์ไซค์ ของตัวเอง แล้วใช้ กุญแจรถไขเปิดเบาะมอเตอร์ไซค์ของเธอทันที เพื่อหยิบบางสิ่ง บางอย่างออกมา ก่อนจะกดเบาะรถปิดลง พร้อมยื่นบางสิ่ง บางอย่างส่งให้เคนจิ "นี่เสื้อกันฝนค่ะ คุณเอาไปใส่ไว้นะ แล้วก็ไปยืนหลบใต้ ต้นไม้ใหญ่ต้นนั้นก่อนนะคะ เดี๋ยวจะไม่สบาย น่าจะอีกพักใหญ่ เลยแหละกว่าฝนจะหยุดตก" เธอส่งซองเสื้อกันฝนพลาสติกสีแดงบางราคาถูก หน้า ซองเขียนด้วยปากกาเมจิกสีนํ้าเงินเข้มว่า 20 บ. ที่ยังไม่เคยผ่าน การใช้งาน ส่งให้เคนจิ ก่อนจะหันหลังเดินกลับไปที่รถ มอเตอร์ไซค์ตัวเองขับมาจอดเมื่อครู่ พร้อมก้าวขาสูงทําท่าค่อมรถ และสตาร์ทมันขึ้น เพื่อที่จะขับจากไป โดยไม่ตื้อ ไม่พยายามสาน ต่อใด ๆ ทั้งนั้น "ดะ...เดี๋ยวคุณ เดี๋ยวก่อนครับ" "คะ มีอะไรเหรอคะ?" วุ่น บิดกุญแจรถให้เครื่องดับลง เพื่อฟังชายแปลกหน้า เพราะทั้งเสียงฝน เสียงลม และทั้งเสียงดังจากท่อรถของเธอ คง ฟังสิ่งที่เขาจะพูดได้ไม่ถนัดนัก "ขอบคุณนะ แต่...คุณเอาของ ๆ คุณคืนไปเถอะ ผมไม่ เอาหรอก ผมว่าคุณน่าจะต้องใช้มันมากกว่าผม" เคนจิส่งซองเสื้อกันฝนที่รับมาจากวุ่นเมื่อครู่ ยื่น คืนให้ วุ่นด้วยสีหน้าเย็นชาและคิดในใจว่า เธอนั้นมากไปด้วยเล่ห์ เหลี่ยม เขาไม่อยากติดค้างและก็ไม่อยากยุ่งด้วย ย่าของเคนจิเคยสอนว่า อย่าไว้ใจคนแปลกหน้า ที่เขาคิด ระแวงก็เพราะเธอน่าสงสัยหลายอย่าง ในเมื่อมีชุดกันฝนอยู่ ทําไมเธอไม่ใส่มันสะเอง ทั้งยังขับ มอร์เตอร์ไซค์ฝ่าสายฝนมาจนตัวเองเปียกมะลอกมะแลก เธออาจ มีจุดประสงค์อะไรบางอย่าง แต่สร้างภาพเพื่อให้เขาเรียกรั้งเธอไว้ แบบตอนนี้ที่เขาทําอยู่สินะ "ออ...ไม่ต้องหรอกค่ะ คุณเอาไว้ใช้เถอะ ฉันมีอีกเยอะ และอีกอย่าง บ้านฉันก็อยู่แค่ซอยข้างหน้านี่เอง ซอยนั้นอ่ะคุณ มองไปก็จะเห็น ขับรถไปไม่ถึง 5 นาทีก็ถึงแล้ว คุณไปยืนใน ๆ หน่อย แถวนี้รถสิบล้อเยอะ ฝนก็ตกแรงมากด้วย เดี๋ยวรถใหญ่ ผ่านมา คุณจะโดนรถสิบล้อเกี่ยวไปกินสะ" เคนจิมองตามมือที่หญิงสาวชี้ทางไปบ้านเธอ ก่อนจะหัน มาเห็น เธอทําท่าโบกไม้โบกมือไล่ให้เขาเข้าไปยืนห่างจากถนน แล้วเธอก็สตาร์ทมอเตอร์ไซค์สี่จังหวะคันเก่าของเธอ เพื่อติด เครื่องยนต์ขึ้นอีกครั้ง "คะ...คุณ...เดี๋ยวก่อน!" วุ่นมองชายแปลกหน้า ด้วยท่าทางที่ชักจะเริ่มรําคาญ เขาจะเอายังไงกันแน่นะ เรื่องมากอย่างกับผู้หญิง แต่ก็คนต่าง ถิ่นอ่ะเน๊าะ ทําไงได้ เธอบิดกุญแจรถดับเครื่องอีกครั้ง เพื่อหันมา จ้องมองชายต่างถิ่น ด้วยใบหน้าเรียบเฉย "ว่าไงคะคุณ?" "ถ้าผมเอารถจอดไว้แบบนี้ มันจะไม่เป็นอะไรเหรอครับ ผมหมายถึงรถของผม มันจะไม่หายใช่ไหม?" "คะ...คุณพูดว่าอะไรนะ? เสียงฝนมันดัง ฉันฟังคุณไม่ ถนัดเลย" ด้วยฝนที่ตกหนักขึ้นเรื่อย ๆ เสียงแวดล้อมเริ่มดังรบกวน หนักขึ้น ทําให้วุ่นตระโกนถามชายแปลกหน้า เพื่อให้เขาพูดมันซํ้า อีกครั้ง เคนจิก็ตระโกนออกเสียงให้ดังขึ้น เพื่อให้เสียงของเขาดัง พอ แข่งกับเสียงฝนที่ดังไปทั่วบริเวณตอนนี้ได้ "ผมถามว่า...ถ้าผมจอดรถทิ้งไว้ รถผมจะหายไหมครับ มันจะไม่หายไปใช่ไหม" "ออ...ไม่หายหรอกค่ะ" "แล้วคุณมั่นใจได้ยังไงว่ารถผมจะไม่หาย" " ฉันอยู่ที่นี่มาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยได้ยินเรื่องลักขโมยเลย นะ เคยได้ยินแต่มีคนชอบเอาศพมาทิ้งไว้อ๊ะแถวนี้มันห่างตัว เมืองไม่ค่อยเจริญ ต้นไม้เยอะ ยิ่งตอนมืด ๆ นะเปลี่ยวมาก...ไฟ ทางก็ไม่มี ไม่ค่อยมีรถผ่านหรอกคุณ มีแต่พวกรถสิบล้อ" วุ่นพูดอย่างเน้นเสียง ก่อนจะแอบสําลักขําอย่างอดไม่ได้ เมื่อชายแปลกหน้า พอได้ฟังที่เธอพูด ก็มีท่าทีระแวงหันรีหันขวาง อย่างกับตุ๊ดเพราะความกลัว "งะ...งั้นรอเดี๋ยว ผะ...ผม...ผมขอไปด้วย" "ท่าเยอะไม่เบา..." วุ่นพูดงึมงําคนเดียว ไม่คิดว่าเขาจะได้ยิน แต่ก็นะ... "คุณว่าอะไรนะ!" "ออ ปะ...เปล่าค่ะ" เคนจิ เมื่อคิดได้ว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ จะมาทํา อะไรผู้ชายอย่างเขาได้ ก็รีบวิ่งไปล็อครถยนต์หรูสีดํา ก่อนจะวิ่ง มาขึ้นซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์วุ่นแบบเก้ ๆ กัง ๆ