คำนี้วนเวียนอยู่ในหัวของขุนเขาจนเขาไม่สามารถสลัดทุกอย่างทิ้งไปได้ หลังจากพี่ชายบอกให้รับรู้ว่ามีเด็กหญิงคนหนึ่งเรียกขานพี่ชายด้วยสรรพนามนั้น ซ้ำยังเล่าต่ออีกว่ามีเด็กผู้หญิงอีกคนที่ ‘ชมพูสิริน’ กำลังอุ้ม เด็กผู้หญิงอีกคนที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายเขาเหลือเกิน หัวใจที่เคยแข็งแกร่งจึงเต้นรัวไม่เป็นส่ำ เพียงเพราะนึกถึงค่ำคืนหนึ่งที่หญิงสาวเคยเอ่ยถาม เป็นคำถามที่เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะเป็นจริงขึ้นมา และเป็นคำถามที่ทำให้เขารู้อย่างชัดเจนว่า...ตัวเองได้พลาดโอกาสสำคัญบางอย่างไปเสียแล้ว ******* เล่มที่ 2 ต่อจากเรื่อง ปะป๊าขา...มีรักมาเสิร์ฟ ปล. ขยายฟ้อนท์ใหญ่ขึ้น เพื่อให้สะดวกกับการอ่านผ่านจอโทรศัพท์ค่ะ