“ผมเกลียดเธอ!”เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้เขาดูเป็นตัวตลก โง่เง่าเบาปัญญาในสายตาทุกๆคน “แกเกลียดภรรยาของแกจริงๆ?” ความใกล้ชิด ความดีที่เห็นไม่ส่งผลเลยหรือต่อให้อีกฝ่ายจะไม่ใช่บัวบูชาก็ตาม? “ครับ ผมเกลียดเธอ!” เขายืนกรานคำพูดนั้นทั้งที่ยังไม่แน่ใจด้วยซ้ำ ช่วยไม่ได้ ลองได้เกลียดกันแล้วก็ไม่มีความจำเป็นต้องรับรู้ความเป็นอยู่ของอีกฝ่ายต่อไป เธอจะอยู่หรือจะไป นั่นไม่ใช่เรื่องของเขา เธอจะสุขหรือทุกข์ใจมากเพียงใด เขาไม่จำเป็นต้องห่วงใย เพราะในท้ายที่สุดแล้ว ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้เห็นค่าในสิ่งที่เขาทำอย่างจริงใจและให้เกียรติเสมอมา “แกไปเอานิสัยนี้มาจากไหนวะไอ้เหนือ ฉันเคยโกรธแม่แกแต่ไม่เคยเป็นแบบนี้” นายเถลิงไม่อยากยุ่งวุ่นวายชีวิตส่วนตัวของลูกชายอีก พูดต่อเพียงไม่กี่ประโยคก็เป็นฝ่ายวางสายไปเองปล่อยเหนือสมุทรให้คิดอะไรเงียบๆคนเดียว