"อินทิราเข้าห้องน้ำ จงใจอาบนานเหมือนต้องการให้อีกฝ่ายหลับไปก่อน หัวจิตหัวใจเต้นกระหน่ำ อย่างรู้ดีว่า จะต้องเกิดอะไรขึ้นหลังจากนี้ ร่างสูงเพรียวในเสื้อคลุมยืนหันหลังให้ตรงหน้าต่าง พออินทิราผลักประตูออกมา หล่อนก็เหลียวมา สีหน้ากึ่งเศร้า กึ่งสุข ซึ่งคนมองเพิ่งตะหนักเดี๋ยวนี้เองว่า เพราะสีหน้านี้เอง ที่ทำให้เธอไม่กล้าปฏิเสธเลย “อาบน้ำเถอะจ๊ะ อินจะนอนเลยนะ ชักเมาแล้วเหมือนกัน” “ฮื่อ หลับไปเลย” แต่อินทิราไม่มีวันหลับได้แน่ แม้จะพยายามกดเปลือกตาแน่น มันก็คอยแต่จะเปิด แล้วก็มองไปทางประตูห้องน้ำ ที่ปิดเงียบ อย่างน่าสงสัยว่า พลอยรุ้งเองก็น่าจะกำลังทบทวนความรู้สึกอย่างหนักเช่นกัน ท้ายสุด ประตูห้องน้ำก็เปิด อินทิราสะดุ้ง ปิดตาแน่น ได้ยินเสียงเคลื่อนไหว เสียงทำโน่นทำนี่อยู่นาน ก่อนไฟกลางห้องจะดับลง เหลือเพียงไฟจากโคมหัวเตียงเท่านั้น ที่นอนยวบลงค่อนข้างแรง ราวอีกฝ่ายจงใจ “หลับแล้วเหรอ?” ลมหายใจอุ่นรินรดแก้ม อินทิราเกร็งไปทั้งตัว ความรู้สึกอย่างคืนนั้นย้อนกลับมาทุกส่วน หากคราวนี้ มันคละเคล้ารอคอย มิใช่ตื่นกลัวอย่างเช่นครั้งแรกอีกต่อไป มือเธอถูกจับ อินทิราลืมตามอง ก่อนงันไป เมื่ออีกฝ่ายกำลังยกมือเธอจูบเคลียทีละนิ้ว สัมผัสนั้นบอกชัดถึงความสุขบนความทุกข์ อินทิรากางแขน โอบรอบคอฝ่ายที่โน้มใบหน้ามาหา ความรู้สึกสงสารเต็มล้นหัวใจ ที่ทำให้ตอบรับทุกสัมผัสอย่างเต็มใจ"