ได้ยินเสียงเด็กสาวใกล้มาช้าๆ ยกมือขึ้นวางบนบ่าเขาทั้งสองข้าง เอียงคอฉอเลาะ “จูนรู้ว่าคุณนงไม่ชอบจูน ถ้ายังไง พี่ธันว์ให้จูนลาออกก็ได้นะ “ ตาหล่อนกระพริบถี่ๆ คล้ายใกล้ร้องไห้ มือบนบ่าเขาไล้ไปมาเหมือนหล่อนอยากปลอบใจตัวเอง ความรู้สึกกดดันยจนเขาประมวลไม่ถูกว่ากำลังรู้สึกอย่างไรแน่ ทำให้จ้องริมฝีปากอิ่มเป็นมันชุ่ม มองเหมือนมันอาจช่วยระบายความกลัดกลุ้มจนแน่นอกในขณะนี้ได้ เร็วจนเขาเองยังนึกไม่ถึง เมื่อรัดร่างอวบเข้ามาแนบอก แล้วฉกปากไปที่กลีบปากอิ่มเผยอเชิญชวน บดอย่างรุนแรง ให้เท่ากับความอัดใจที่ทับถมมาเป็นแรมเดือน หอมไปทั้งตัว.. ความเป็นผู้ชายบอกเขาอย่างนั้น มือที่ไล้ไปเปะปะ โดนตรงไหน ก็น่าโลมไล้ไปหมด ไม่รู้ว่ามือเขาควานไปถึงร่องอกยวนใจได้อย่างไร แค่แตะโดนก้อนเนื้ออวบแน่น อารมณ์เขาก็เตลิดไปถึงไหนๆ ขายหนุ่มย่อตัวลง ใช้ปาก ใช้จมูก ไซ้เข้าไปตรงร่องอกนั้น ขณะมือพยายามลอดเข้าไปเพื่อปลดบราเซีย บางอย่างแว่วๆภายนอก ธันว์ผละใบหน้าออกห่าง ตกใจ เมื่อได้ยินเสียงแว่วๆนั้นชัดเจน เขารีบบอกรีบๆ “สงสัยคนของมิสเตอร์ลอยด์มาแล้ว !“