ลูเซียโน่หัวเราะหึๆ ในลำคอ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้เธอ จ้องมองหน้าเธออย่างหยามหยันและพูดอย่างดูถูกเหลือเกิน “นี่คงรับงานมาอีกแล้วล่ะสิท่า” เพี๊ยะ!! มือน้อยๆ ยกขึ้นตบหน้าคนปากเสียอย่างไม่ตั้งใจนัก “ฉันไม่ได้รับงาน แต่เขาเคยเป็นลูกค้าของฉัน และพยายามที่จะขอซื้อตัวฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้ตกลงกับเขา” เกวลินตะโกนขึ้นมาอย่างเหลืออด “เพราะฉันเลิกแล้ว...ฉันเลิกแล้วเข้าใจมั้ย!” หญิงสาวพูดออกไปทั้งน้ำตา ลูเซียโน่จ้องมองเธออย่างกรุ่นโกรธขุ่นเคือง แรงมืออันน้อยนิดของเธอไม่สามารถทำอะไรเขาได้เลย แล้วก็ให้รู้สึกเจ็บปวดลึกล้ำขึ้นมาในหัวใจ เธอไม่น่าพลั้งมือตบหน้าเขาเลย เกวลินชอกช้ำจนไม่รู้จะทำอย่างไรแล้ว เธอเลยก้าวลงจากเตียงแล้วมุ่งตรงไปที่ประตู เธอจะหนีจากเขาไปให้พ้นๆ หนีไปให้ไกลสุดขอบโลก ตายๆ ไปเลยก็คงดี ทว่า เธอก้าวไปได้แค่สองสามก้าวเท่านั้น มือใหญ่ก็รั้งแขนเธอไว้อีกครั้ง และเพียงเขาวาดมือเบาๆ เท่านั้น ร่างบางก็ลอยละลิ่วขึ้นไปหงายหราอยู่บนเตียงเสียแล้ว หากคราวนี้ลูเซียโน่ไม่มัวพูดพร่ำให้เสียเวลา เขากระโจนขึ้นเตียงไปอย่างรวดเร็วราวปานกับเสือสมิงแล้วคร่อมร่างเธอไว้ เกวลินพยายามดิ้นรนหนีจากเขา สะบัดแขน ยกขา แต่ก็แทบจะขยับเขยื้อนร่างกายไม่ได้เลยเมื่อร่างของคนตัวใหญ่กว่ากระหนาบทาบทับลงมา ทรวงอกของเธอแนบแน่นกับลำตัวของเขาที่เคลื่อนคลึงอยู่ด้านบน แขนเล็กทั้งสองข้างของเธอถูกพันธนาการ เขาจับข้อมือและขึงพรืดเธอไว้ เวลานั้นหญิงสาวก็แทบจะหมดทางสู้แล้ว “คิดจะหนีผมหรือยังไง” เขาคำราม “คุณเป็นของผมเท่านั้น และจะไม่มีวันเป็นของคนอื่นได้อีก!”