"“โป่ง เฮ้ย ตื่น ดูหิมะ อูว์ ขาวโพลนหมดแล้ว “ หญิงสาวได้แต่พยักหน้าทั้งยังหลับตา..ไม่ดูไม่เดอมันล่ะ อยากนอนให้หายเครียด หมดเรื่องนี้แล้ว จะยังมีเรื่องอะไรอีกมั้ย ตั้งกะมา ยังไม่มีตรงไหนประเทืองอารมณ์เล้ย... จวบจน..หญิงสาวลืมตาขึ้น ไม่งัวเงีย เพราะไม่ได้หลับ สิ่งแรกที่เห็นก็คือ สายตาแลมาจากไกด์ตัวสูง ที่เริ่มหยิบไมค์เตรียมพูด ตาสบกันแว่บ และ บราลีเป็นฝ่ายเบะปาก เมินหน้าหนี “ถึงแล้วครับ วัดวาวูจองซา..เป็นวัดที่...” ไม่มีใครฟัง เพราะทุกคนกำลังฮือ ลุกกันพึ่บพั่บ ต่อภาพหิมะขาวโพลนรอบบริเวณที่เห็น บนหลังคาทรงงอนของวัด ขาวไปด้วยหิมะ เช่นเดียวกับต้นสนที่จับหิมะเป็นชั้นๆ “โอ้ย สวย! เหมือนรูปเมืองฝรั่งตอนคริสต์มาสเลย ไปเร็ว อยากถ่ายรูป “ ธนบดินทร์มองสองสาวอ้วนผอมอย่างเป็นห่วง กระเป๋าหล่อนยังไม่มา สองสาวจึงมีเพียงเสื้อแจ๊คเก็ตยีนที่สวมมาจากบ้าน หมวกก็ไม่มี ยิ่งถุงมือ ยิ่งไม่มี เขาลงจากรถช้าๆ ยังมองสองสาวเงียบๆ เอาไงดีวะ ถ้าจะเดินเอาหมวกไหมพรมกับถุงมือไปให้ จะโดนด่าด้วยสายตาอีกมั้ยวะ คนอ้วน ดูไม่ค่อยมีปัญหา เพราะหล่อนยังยิ้มแป้น โพสท่ากางแขน เอียงคอน่ารักให้เพื่อนถ่ายรูป ขณะ ยัยผอม เขาแน่ใจว่าหล่อนน่าจะหนาวจับใจ จากไหล่ที่มักเดินผึ่ง แนวสาวมั่น กำลังห่อในท่าหนาวยะเยือก ไม่รอตัดสินใจอีกแล้ว ชายหนุ่มยัดหมวกไหมพรมกับถุงมือไว้ในกระเป๋าเสื้อโคท เดินตรงไป กิริยายืนห่อไหล่ ปากสั่น เพื่อให้เพื่อนถ่ายรูป เขม้นตาดุอย่างที่คาด แต่..เอาวะ ใจดีสู้เสือ “ผมมีหมวกไหมพรม กับถุงมือ เอาไว้ใช้ก่อนนะครับ “"