"ขนดกหยั่งกะลิงอุรังอุตัง เพราะขนนายเป็นสีทอง ผมนายก็ยาวยุ่งๆ หนวดไม่ต้องพูดถึง เมื่อวานยังไม่รกเท่านี้ ถ้าวันนี้ไม่โกน รับรองว่า มันน่าจะยาวจนปิดปากนายแน่ โจ๊กควันกรุ่นในชามโคม .หน้าตาไม่ผิดจากโจ๊กที่เคยซื้อกิน และ มันน่าจะอร่อยไม่แพ้กันด้วย เพราะกว่าจะได้ชามนี้ ไปรมาก็ชิมแล้วชิมอีก ค่อยๆเหยาะน้ำปลา ค่อยๆเติม กาแฟก็เพิ่งต้มน้ำเดือดใส่ กลิ่นกาแฟหอมฟุ้ง ส่วนขนมปังของนาย มันแข็งโป๊ก เธอเลยหั่นมันเป็นชิ้นๆ เอาลงกะทะ ใช้ตะหลิวกดมันจนนุ่มและเกรียม จึงค่อยตักใส่จาน ขนาดพยายามมั่นใจ เด็กสาวยังไม่วายท่องคาถามหาละลวยกำกับ .โอม เพี้ยง ขอให้นายงงงวย กินอย่างงงงวย จะได้อร่อยแบบงงงวย..เพี้ยง.. นายนั่งรอที่โต๊ะแล้ว ในมือยกกระดาษแผ่นใหญ่ขึ้นอ่าน ปากก็ขมุบขมิบเหมือนเด็กท่องหนังสือ กลิ่นกาแฟทำให้นายเงยหน้าขึ้น จังหวะถาดกลมลายพร้อย วางลง และนายก็ทำหน้าเหมือนโดนคาถา เพราะนิ่งงันเมื่อเห็นอาหารเช้าของเธอ ไปรมากลั้นใจ ยกถ้วยโจ๊กวางพร้อมช้อน ตามด้วยกาแฟกับขนมปัง จึงถึงกับสะดุ้ง เมื่อนายทำเสียงไม่แน่ใจถาม “ของจากเมื่อคืนเรอะ ?” “เยส เซอร์!” ใบหน้ายิ้มแป้น มีรอยโล่งใจ ท่าถอยพลางถือถาดแนบตัว ทำให้เจ้านายโบกมือไล่ แต่สีหน้าซ่อนรอยยิ้มไม่มิด "