"หล่อนผลักประตูโรงแรมออกมา แล้วก็หยุดมองซ้ายแลขวา ..ท่าทางแบบเด็กหนีพ่อจริงๆ สงสัยจะหนีบอดี้การ์ดของพ่อมาด้วยซ้ำ ถึงต้องทำท่าระมัดระวังขนาดนั้น นั่นไง หล่อนคงไม่อยากเป็นเป้าอยู่แถวหน้าโรงแรม เพราะอาจไม่แน่ใจว่า คนของพ่อจะตามมาถึงที่นี่หรือเปล่า หล่อนจึงเดินเรื่อยๆไปอีกทาง ปราบดาตัดสินใจทันที หน่วยเหนือสั่งให้เขาคอยตาม และอารักขาหล่อน แต่เขาคิดว่า เขามีวิธีดีกว่าการแอบตามหล่อนเหมือนโปลิศจับขโมย ซึ่งเหนื่อยตายชัก.. ท่าเดินช้าๆ เริ่มชะลอเหมือนแน่ใจว่า ไม่น่าจะมีใครติดตามแล้ว หล่อนจึงหยุด ชะเง้อหารถแท๊กซี่ ชายหนุ่มก้มหน้าในท่าเดินเร่งรีบจนเบรคไม่ทัน แขนชนไหล่หล่อนเต็มแรง เกิดเสียงอุทานฉุนเฉียวเป็นภาษาจีน “โอ๊ะ! ขอโทษๆ ซอรี่ มิส..” นัยน์ตาดำขลับ เป็นประกายด้วยวัย เมื่อเขาแกล้งยกมือไหว้ประหลกๆขอโทษแบบไทยแท้ เรียกรอยยิ้มสดใส อวดเขี้ยวแหลมที่มุมปากน่ารัก “ยูแคนสปีคอิงลิซ.! .โซ โอเค อิท ด๊าซเซิ่น แมทเทอร์ คุณพูดภาษาอังกฤษได้ โอเค ไม่เป็นไรค่ะ “ ว่าแล้ว สาวน้อยก็ส่งมือมาให้สัมผัสด้วยท่วงท่าของสาวยุคใหม่ ให้ความกระจ่างในใจปราบดาว่า สาวลักษณะนี้นะหรือ ที่จะยอมให้พ่อแม่จับคลุมถุงชน..."