ในมุมหนึ่งของห้องพัก ฉันกำลังนั่งจ้องภาพผู้คนตัวเล็กๆที่กำลังเดินเกาะกลุ่มเป็นขบวนคาราวาน เพื่อมุ่งหน้าไปยังที่พักอาศัยตามจุดต่างๆที่ฉันเป็นกำหนดเอาไว้ ในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้พวกเจ้ามนุษย์ตัวจิ๋วเหล่านั้นก็จะมีอาชีพทำตามแต่ที่ฉันเป็นผู้กำหนด รู้สึกเป็นสุขและสนุกที่ได้เป็นคนควบคุมเมืองเล็กที่ได้จงใจตั้งชื่อเมืองน้อยๆนี้เป็นชื่อของฉันเอง “เมืองมนันยา” ใช่แล้วนั่นคือชื่อฉัน ฉันโปรดการเล่นเกมส์คอมพิวเตอร์มากโดยที่สามารถสละเวลาวันละนานหลายชั่วโมงให้กับมันโดยไม่ยอมลุกไปไหนก็ได้ ราวกับว่าโลกของฉันมันหลุดเข้าไปอยู่ในเกมส์ สนุกที่ได้บงการชีวิตของใครต่อใครในนั้น แต่ทำไมในชีวิตจริงของฉันถึงได้เข้าใจยากนักล่ะ สิ่งที่ใครอยากให้เป็นกับสิ่งที่ฉันเป็นมันช่างขัดแย้งกันเหลือเกิน เคยรู้สึกอย่างนั้น แต่ก็ไม่รู้หรอกนะว่าสิ่งที่ฉันกำลังเข้าใจอยู่นั้นแท้จริงแล้วมันถูกหรือว่าผิด “แพท!ตัวเองเอาลูกอมอันนี้มาใส่ในตู้เย็นอีกแล้วใช่มั้ย” เสียงของนภัสเพื่อนร่วมห้องแหววใส่ในตอนเช้าๆอย่างน่าอารมณ์เสีย นภัสหรือพายเป็นเพื่อนร่วมห้องของฉันเอง เธอเป็นดาวเด่นของคณะ เพราะรูปร่างสูงเพรียวประกอบกับเครื่องหน้าคมเข้มของสาวผิวสีน้ำผึ้งที่ดูดีอยู่ตลอดเวลา เวลาที่เยื้องกรายไปที่ใดเธอก็จะมักเป็นเป้าสายตาของใครต่อใครเสมอ แต่ก็มีอีกด้านที่ใครหลายคนไม่เคยสัมผัสจากตัวเธอ นั่นก็คือความเจ้าระเบียบและเข้มงวดเรื่องค่าใช้จ่ายเป็นที่สุด จนเป็นที่รู้กันในหมู่เพื่อนฝูงถึงเรื่องความงกขึ้นสมองอันสวยๆของเธอดี “อือม์” ฉันยอมรับง่ายๆกับผลงานชิ้นโบว์แดงที่ทิ้งเอาไว้ให้คนเจ้าระเบียบได้อารมณ์เสียใส่อย่างนี้อยู่บ่อยๆ เหตุเพราะนิสัยชอบอมลูกอมเหลือแล้วก็จะเก็บใส่ห่อเอาไว้ในตู้เย็น และมักจะเอากลับมาอมใหม่อีกครั้งด้วยความเสียดาย “เค้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าทำแบบนี้ เดี๋ยวมันจะเลอะตู้เย็น ตัวเองไม่เคยล้างก็ไม่รู้หรอกว่ามันเหนื่อยขนาดไหน” เธอยังคงพ่นควันโมโหใส่อย่างอารมณ์เสีย ฉันจึงตัดสินใจลุกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์เพื่อที่จะเดินไปยังลูกอมเจ้าปัญหานั้น เปิดตู้เย็นหยิบมันขึ้นมาแล้วคลี่เปลือกห่อลูกอมสีแดงที่ครั้งหนึ่งมันได้เคยถูกแกะแล้ว ว่าแล้วก็รีบยัดลูกอมเม็ดเล็กบูดเบี้ยวเข้าไปในปากเพื่อตัดปัญหาน่าเวียนหัวนั้นเสียที