"เสียงเขาพูดภาษาที่เธอฟังไม่ออก..ครู่เดียวก็วางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะ มองเธอนิ่ง ก่อนตรงมานั่งริมเตียง เรือนขวัญใจเต้นแรง นึกกลัวโดยไม่รู้ว่ากลัวอะไรแน่ “ขวาน..คือ..เราต้องคุยกัน..” “คุณ.ต้อง..ไปแล้วหรือ ?” เขาพยักหน้า พอเห็นเธอกระพริบตา น้ำตาคลอ เขาก็คว้ามือเธอไปประทับจูบอย่างร้อนรน “ผม..ต้อง..รับผิดชอบคุณแน่นอน..ผมจะ.แต่งงานกับขวัญ..แต่..ผมมีหน้าที่ต้องกลับไปทำงานเพื่อบ้านเมือง..ผมจะพยายามมาหาขวัญบ่อยๆ “ “บ้านคุณอยู่ที่ไหน ?” เขาอึ้งไป เรือนขวัญเบียดร่างไปโอบเขาแน่น..บอกแกมสะอื้น “แม่ฉัน เขาเป็นมอญ แต่เมื่อแต่งงานกับป๋า แม่ก็ทิ้งบ้านเมือง มาอยู่กับป๋า..ทำไมฉันจะต้องอยู่ทางนี้ แล้วปล่อยให้คุณกลับไปบ้านคุณ..” “บ้านผม..มีแต่ภูเขา..มีที่ราบกลางภูเขา..ยังไม่มีอะไร..พวกเราย้ายกันไปอยู่ที่อื่น หลังจากปู่ผม..ตายไป..ไม่มีผู้นำ ทุกคนถึงต้องย้ายกันไปหมด แต่ตอนนี้ พวกเขากลับมาแล้ว..เขารอผม..ไปเป็นผู้นำ..” เรือนขวัญเบิกตากว้าง ยกมือป้ายน้ำตาเหมือนเด็กๆ “คุณเป็น..คิง เหรือ ?” มินโฮสั่นหน้าแรงๆ แย้งเป็นภาษาอังกฤษ....”โน.. จัส..อะ คราวน์..” “รัชทายาท ?” เขาสั่นหน้าว่าไม่เข้าใจ เท่านั้น เรือนขวัญก็รีบลุกจากเตียง..ลุกยืนทำท่าถอนสายบัวถวายคำนับ..มือขาวยื่นมาคว้าเธอไปกอดแนบอก. .พึมพัมตรงซอกคออย่างหนักใจ ระคนโล่งใจ “คุณจะอยู่ได้หรือ? เราต้องไปสร้างบ้านเมืองใหม่นะ..แล้ว..พ่อคุณ...” “ป๋าต้องไล่ฉันให้ไปกับคุณแน่นอน..เพราะป๋าไม่ยอมให้ลูกสาวโดนผัวทิ้งหรอก..มิน..คุณก็เห็นอยู่แล้วว่า ขวานของคุณ สามารถช่วยคุณสร้างบ้านเมืองได้แน่ ไม่ใช่หรือ..”"