"เธอชอบฉันหรอ" ปลายฝนแทบไปไม่เป็นกับประโยคคำถามตรงๆ แบบนั้น เธอเม้มปากแน่น ทั้งกลัวทั้งอายเพราะถ้าเทียบกันแล้วผู้ชายหล่อ ๆ แถมครอบครัวร่ำรวยแบบเขา กับผู้หญิงขี้เหร่ที่มีดีแค่ความขาวกับฐานะครอบครัวปานกลางแบบเธอ ดูจะแบ่งแยกกันอย่างชัดเจนเลยทีเดียว แต่ท้ายที่สุด ปลายฝนก็เลือกที่จะตอบออกไปตามตรง เพราะเธอไม่อยากโกหก และนอกจากนั้นมันยังเป็นโอกาสเพียงครั้งเดียวในชีวิตของเธออีกด้วยที่จะได้สารภาพรักกับคนที่แอบชอบ ซึ่งเธอพร้อมแล้วกับผลที่จะตามมา ปลายฝนรวบรวมความกล้า ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อเรียกความกล้าให้กับตัวเอง "ค่ะ หนูชอบพี่" เธอบอกออกไปในที่สุด และรับรู้ได้ถึงความเงียบรอบๆ ตัวเองขึ้นมาในทันที "หึ! เธอหวังอะไรอยู่" "คะ" คำถามของเขาทำเอาเธอมึนงงไปพักหนึ่ง ก่อนจะเริ่มรู้ตัวว่าเหมือนโดนเขาดูถูกทางอ้อม คงเพราะความไม่รู้จักเจียมตัวของเธอเองนั่นล่ะ "อ้อ เข้าใจแล้วค่ะ จริงๆ หนูก็แค่บอกในสิ่งที่หนูรู้สึกเท่านั้น ไม่ได้หวังอะไรเลยค่ะ พี่สบายใจได้.. หนูจะเลิกชอบพี่ก็ได้" ปลายฝนไม่เคยต้องรู้สึกอับอายและเสียใจในคราวเดียวกันแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ เธอก้มหน้าเพื่อเก็บซ่อนแววตาเศร้าและหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นออกมาจากสายตาของเขา เพราะไม่อยากให้เขามองมาด้วยสายตาเย้ยหยันอย่างที่ใจกลัว โดยที่ไมรู้เลยว่าตอนนี้เขากำลังมองเธอด้วยสายตาแบบไหน "ดี พูดได้ดี" เขาพูดแค่นั้น ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถแล้วขับออกไปเลยด้วยความเร็วมาก จนเธอยังตกใจ แต่พอเมื่อเขาไปแล้ว ไอ้น้ำตาเจ้ากรรมก็ดันไหลลงมาเสียนี่ ปลายฝนยืนร้องไห้ไปด้วยเก็บของไปด้วย จนเสร็จก็รีบจัดการเช็ดน้ำตาแล้วพยายามทำตัวให้เป็นปกติก่อนจะเดินเข้าบ้านไป