“มาเป็นผู้หญิงของฉัน แล้วเธอจะไม่ต้องกังวลกับอะไรทั้งนั้น” เสียงทุ้มพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยเหมือนชวนเด็กเล่นขายของ “ฮะ คุณว่าอะไรนะคะ” แทบจะหาเสียงตัวเองไม่เจอ เมื่อกี้เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม “เธอได้ยิน อย่ามาแกล้งถามซ้ำ” บอกออกไปด้วยน้ำเสียงติดรำคาญ ก่อนจะพูดข้อเสนออกมาเผื่อจะทำให้เธอเปลี่ยนใจ ------------------------------------------- “เอมอยากให้คุณปราบกอดเอม” เสียงเว้าวอนและกิริยาออดอ้อนของเอมิกาทำเอาปราบใจละลาย ร่างสูงใหญ่ขยับขึ้นไปนั่งเอนหลังกับหัวเตียงพร้อมกับวาดขาวางบนเตียงนุ่ม ก่อนจะตวัดร่างอิ่มของคนขี้อ้อนขึ้นมานั่งเกยตัก วงแขนกว้างโอบกอดร่างบางแน่น เอมิกาซุกหน้ากับอกแกร่งอย่างต้องการซึบซับไออุ่นนี้ไว้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจูบคางเหลี่ยมแผ่วเบา “เอมจ๋า มาอ้อนกันอย่างนี้เธอจะทำให้ฉันเสียงานเสียการรู้ไหม” เสียงทุ้มต่ำอ่อนโยนพร้อมกับใจแกร่งที่แทบจะหลอมละลายไปกับกิริยาอันแสนน่ารักนี้ “คุณปราบขา” เสียงอ่อนเสียงหวานพร้อมใบหน้าที่ถูไถไปมากับอกแกร่งเหมือนกับลูกแมวน้อยที่ชอบออดอ้อนเจ้าของ “เอมเป็นอะไรก็ไม่รู้ค่ะ รู้สึกใจมันหายยังไงก็ไม่รู้” เสียงหงอยๆของเธอทำเอาปราบต้องพยายามข่มใจ ไม่ให้ทำการปลอบประโลมเด็กขี้เหงาตามวิธีการของเขา --------------------------------- “ถ้าคุณปราบจำได้ คุณปราบก็ควรจะทำความเข้าใจกับตัวเองซะใหม่ ว่าการที่เอมเดินจากมาไม่ใช่การหนีเหมือนที่คุณปราบกำลังใส่ร้ายเอมอยู่ รวมถึงเรื่องลูกด้วย ในเมื่อคุณปราบแต่งงานไปแล้ว ทำไมยังตามมาวุ่นวายกับเอมและลูกอีก” “เธอนั่นแหละที่ควรจะทำความเข้าใจกับตัวเองซะใหม่ แล้วก็ช่วยเลิกได้แล้วนะ ไอ้นิสัยที่ชอบคิดเองเออเอง เอาตรงนู้นมาแปะตรงนี้ จนทำให้มันเกิดเรื่องวุ่นวายแบบนี้ขึ้น” ปราบเมื่อเห็นสายตาสงสัยแกมไม่พอใจของเอมิกาก็พูดต่อ “ทำไมเธอไม่อยู่ถามฉันให้มั่นใจ ไม่ใช่คิดเองเออเองอยู่อย่างนี้ เธอแค่เห็นการ์ดแต่งงานที่เป็นชื่อของฉันกับผู้หญิงคนนั้น แล้วเธอก็คิดไปเองว่าฉันกำลังจะแต่งงานกับเขา มันถูกแล้วหรอเอมิกาที่เธอจะลงโทษฉันด้วยการทิ้งฉันไปอย่างนี้” ดวงตาคมเข้มมองมาที่เธออย่างตัดพ้อ “เกือบ 4 ปีเลยนะเอมิกา ที่เธอพรากความสุขไปจากฉัน เกือบ 4 ปีที่ฉันต้องทุกข์ระทม และเสียใจที่เธอทิ้งฉันไป แทนที่ฉันควรจะได้มีความสุขกับการมีชีวิตครอบครัวที่สมบูรณ์” สายตาเศร้าสร้อยและน้ำเสียงน้ำน้อยอกน้อยใจทำเอาเธอรู้สึกผิด แต่เดี๋ยวก่อนนะควรจะเป็นเธอไม่ใช่หรอที่ต้องเป็นฝ่ายไม่พอใจ