“ว้าย!” “ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกฉัน” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยแนบชิดข้างใบหูสวยอย่างคาดโทษ “ก็เอ่อ... อ้อเห็นพ่อเลี้ยงหลับอยู่ อะ...อื้อ...อะ...อ้อก็เลยไม่กล้าปลุกนี่ค่ะ” เสียงของสาวน้อยขาดห้วงเมื่อจมูกโด่งฝังลงไปยังซอกคอขาวนวลจากทางด้านหลัง “รู้หรือเปล่าว่าข้างในนั้นมันหนาวแค่ไหนเมื่อไม่มีผ้าห่มอุ่นๆ” สาวน้อยหน้าแดงแปร๊ดเมื่อรู้ความหมายของ ‘ผ้าห่ม’ ที่เขาว่า และนึกเลยไปถึงเรื่องเมื่อคืนนี้ ก่อนจะดิ้นออกจากการกอดรัดอย่างกระเง้ากระงอดเพื่อปิดบังความเขินอาย แล้วหันกลับไปมองอีกฝ่ายช้าๆ ซึ่งยืนจังก้าอวดร่างบึกบึนสมชายชาตรีอยู่เบื้องหน้า บนร่างกายนั้นมีเพียงอาภรณ์เพียงชิ้นเดียวคือผ้าขนหนูซึ่งพันรอบส่วนล่างเอาไว้