“พลคะ เราจะหาทางใหม่นะคะ” เขาเปิดประตูรถให้ภรรยา ก่อนรีบอ้อมไปขึ้นประจำที่คนขับ เคลื่อนรถออกด้วยท่าทางเหมือนไร้เรี่ยวแรง “เดี๋ยวเราแวะทานข้าวนอกบ้านดีไหมคะ? กลับไป กัลคงไม่มีแก่ใจอยากทำกับข้าว พลเองก็คงทานอะไรไม่อร่อย” “แล้ว ยายเด็กที่บ้านล่ะ?” “เดี๋ยวกัลจะบอกเขาว่า ให้เขาทำกับข้าวกินเอง ตอนนี้ เราแวะหาอะไรอร่อยๆ ทานกันเองดีกว่า” “แวะกินบะหมี่กวางตุ้งดีกว่า ตอนนี้ อยากกินอะไรร้อนๆ ลวกคอเล่น” แล้วต่างคนต่างก็เงียบ ราวหมดเรื่องพูด การจราจรแออัดยิ่งทำให้คนขับหงุดหงิด เพราะเขาหันไปหันมาตลอดเวลา กัลยาณีตัดสินใจลองพูด เรื่องที่เธอกำลังทบทวน “พลคะ เราเสียเวลากับการลองโน่นนี่มาเยอะแล้ว ทำไมเราไม่เอาแบบที่ได้ลูกแน่นอนล่ะคะ?” “แบบไหน? อย่าบอกว่าไปขอเด็กกำพร้ามานะ!” “ไม่หรอกค่ะ อาจารย์อาคมก็เคยเสนอทางออกให้เรา เรื่องอุ้มบุญ ทำไมเราไม่เลือกทางแน่นอนนี้ล่ะคะ?” เขาเบือนหน้ามา สีหน้าแบบนั้น ทำให้ภรรยาถอนใจยาว “ค่ะๆ กัลจำได้ ที่พลเคยบอกว่า รับไม่ได้ ถ้าจะให้ลูกเราคลอดมาจากอวัยวะของผู้หญิงที่เราไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า แต่ เราก็ไม่มีญาติสนิทคนไหน ที่เราจะกล้าอ้าปากขอให้เขามาอุ้มท้องลูกของเราไม่ใช่หรือคะ?” “เอาไว้ก่อนแล้วกัน แล้วค่อยคิดทีหลัง!” แล้วเขาก็ตัดบท ยุติทุกความพยายามทั้งเขาและเธอ หญิงสาวนั่งเงียบ ลองคิดไปเงียบๆ ว่า พอจะรู้จักใครสักคน ที่อยู่ในข่ายที่พลพอจะรับได้บ้าง หนึ่ง ผู้หญิงคนนั้นจะต้องมีประวัติดี มีการศึกษาดี สะอาด ถ้าเขาตั้งเกณฑ์ไว้สูงขนาดนี้ ผู้หญิงพร้อมแบบนั้นจะยอมมาอุ้มท้องให้ละหรือ.. ชาตินี้ คงต้องทำใจว่า ไม่ต้องมีลูกจะดีกว่า เธอน่ะ พอทำใจได้ แต่เขาสิ จะต้องแบกความกดดันจากคนรอบข้าง