ความรักที่เปรียบเหมือนสายลมที่พัดผ่าน มีทั้งหวานละเมียดและขื่นขมผสมกับหยาดน้ำตาท่ามกลางเปลวไฟที่บ้าคลั่งด้วยเพลิงริษยาอาฆาตของคนรุ่นแม่ ทำให้เขาและเธอต้องเจ็บปวดและทรมานเจียนขาดใจ คำว่ารักไม่เคยมีในหัวใจของเขาและเธอ การพบเจอแล้วใกล้ชิดกันเป็นเพียงข้ออ้างของความแค้นของสองครอบครัว แต่แล้วจู่ ๆ ความห่วงหาอาลัยก็บังเกิดขึ้นในใจของทั้งสองด้วยความรู้สึกรักที่ทั้งสองพยายามจะลืมนั้นมันถึงเวลาสุกงอมได้ที่แล้วนั้นจะทำให้เขาทั้งสองฟันฝ่า แล้วผ่านมันไปได้หรือไม่