"“ขออนุญาตินะฮะ มันสำคัญ ถ้าไม่ได้มุมเดิมที่ผมค้างไว้ สีของแสงจะไม่สวย..” มือใหญ่ หากเรียวอย่างมือศิลปินแตะแขนที่วางยันบนเตียง เพื่อให้ได้ท่านอนตะแคงที่เคยโพสต์อยู่ทุกวัน หากพอเขาแตะและเธอขยับ ปรากฏว่า จู่ๆคล้ายแขนหล่อนจะหมดแรงไปเฉยๆ จึงพลิก พลอยให้ท่านอนตะแคง ขาทอดยาวไปเกยกัน ทรุดฮวบ “อุ้ย .!.” สีชอล์คในมือหลุด เพราะชายหนุ่มรีบยื่นมือไปอย่างตกใจ ก่อนรีบปล่อยมืออย่างตกใจยิ่งกว่า เมื่อ.ปลายนิ้วไปเกี่ยวชุดนอนบางเบา จนคอเสื้อหลุดเลยหัวไหล่ลงไป ..ชายหนุ่มถอยกรูด รู้ตัวว่าเนื้อตัวร้อนไปหมด โดยเฉพาะที่ใบหน้า หากคนบนเตียงกลับแค่ยันตัวขึ้นด้วยสีหน้าออกจะขบขันด้วยซ้ำ “ไม่เป็นไรจ๊ะ พี่เมื่อยแขน เลยทรุดเอง นึกว่าพี่จะเป็นลมเหรอ ? วาดต่อเถอะ เอาให้เสร็จ ถ้าไม่เสร็จ อยู่วาดถึงเย็นก็ได้นะ พี่ยินดีช่วย “ ร่างสูงถอยกลับไปที่เดิม รู้สึกถึงเหงื่อที่แตกซึมไปทั้งตัว ทั้งๆที่แอร์ฯยังเย็นเฉียบ เขากำหนดสมาธิไว้ตรงจุดที่เขาไม่สามารถวาดได้ครั้งแล้วครั้งเล่า มันไม่ใช่จุดซับซ้อนวาดยากหรอก เพียงแต่..เขา ไม่สามารถจับตามองระหว่างวาดได้เท่านั้น จึงต้องวาดส่วนอื่นๆจนเสร็จ เหลือเพียง..ตรง เนินอกสล้างคู่นี้เท่านั้นแหละ แต่ ไงๆวันนี้ เขาต้องวาดให้เสร็จให้ได้"