นวนิยายเรื่อง อริร้าย...อริรัก เคยตีพิมพ์ในรูปแบบหนังสือกับสำนักพิมพ์เขียนฝัน เมื่อหมดสัญญา ผู้แต่งในนามปากกา “รติรมย์” จึงนำต้นฉบับมาปรับปรุงและจัดทำใหม่อีกครั้งในรูปแบบ E-BOOKS ____________________________________________ การตายของบิดาทำให้หล่อนต้องกลายเป็นนางฟ้าตกสวรรค์ จากลูกคุณหนูที่ร่ำรวย อัญมณี เนตรกรุณ สาวสวยลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ต้องดิ้นรนทำงานเลี้ยงปากเลี้ยงท้องตนเองและมารดา หญิงสาวได้ทำงานเป็นพนักงานต้อนรับในโรงแรมหรูด้วยสวัสดิการที่ดี เงินเดือนที่น่าพอใจ หล่อนจึงหวังที่จะทำงานที่นี่ให้ได้นานที่สุด แต่ฝันหวานของหล่อนก็พังลงเมื่อต้องปะทะกับเจ้าของโรงแรมขี้เก๊ก แถมยังชอบตอกย้ำความต่ำต้อยด้วยวาจาเราะร้าย แต่ในความเหม็นขี้หน้า อัญมณีก็รู้สึกว่าใจเต้นแรงทุกครั้งที่ได้ใกล้เขา แม้จะพยายามบอกใจตัวเองว่าความหวั่นไหวนี้จะพาเธอไปเจอความเจ็บปวดกับการแอบรักที่ไม่มีวันเป็นจริง _______________________________ กวิน เศรษฐากรณ์ เจ้าของโรงแรมห้าดาว เดอะ โนว่า โฮเทล พ่วงดีกรีผู้บริหารดาวรุ่งแห่งยุค ชายหนุ่มผู้เพียบพร้อมแต่ดันมาติดตาต้องใจพนักงานระดับล่างในปกครองของตนเอง หล่อนปากดี ดื้อรั้น อวดเก่ง ถือดี ถึงแม้จะต้องลับฝีปากกันบ่อยครั้ง แต่นั่นกลับยิ่งทำให้เขายิ่งสนใจเธอ ________________________________ ความรักที่ก่อตัวขึ้นของเขาและเธอ ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบ เมื่อวันหนึ่งสถานะของหล่อนเปลี่ยนเป็นลูกสาวของผู้มีพระคุณ และนั่นก็หมายความว่า ถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องทดแทนพระคุณอันใหญ่หลวงนี้ด้วยทุกอย่างที่มี !!! ________________________________________________ “ดิฉันขอลาออก” อัญมณีโพล่งเสียงแข็ง กวินจ้องตากับหล่อนเขม็ง ทั้งคู่จ้องกันอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม่มีใครยอมหลบตาไปก่อน เหมือนต้องการจะท้าทายให้รู้กันไปว่าใครจะแน่กว่ากัน กวินเลือกจะป็นฝ่ายละสายตาจากดวงตาคู่งามที่ตอนนี้กำลังอาบไปด้วยความโกรธขั้นสุด นั่นไม่ใช่เพราะยอมแพ้ แต่ผู้บริหารอย่างเขาไม่ได้คิดจะไปเอาชนะคะคานในเรื่องไร้สาระกับพนักงานระดับล่างอย่างหล่อนเสียมากกว่า เขาก้มกวาดสายตาอ่านข้อมูลในแฟ้มประวัติพนักงานที่ถืออยู่ในมือ “คุณอายุยี่สิบ จบแค่มัธยมปลาย ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง คุณมีภาระเลี้ยงดูแม่ และไม่มีญาติมิตรที่ไหนให้พึ่งพา คุณคิดจะออกจากงานง่ายๆ เพียงเพราะรับคำตำหนิไม่ได้เท่านั้นน่ะเหรอ...คุณอัญมณี เนตรกรุณ” เขาปิดแฟ้มในมือลง เพื่อประชันหน้ากับหล่อนอีกครั้ง ด้วยแววตาท่าทางที่เตือนให้หล่อนรู้ว่า เขาคือคนที่เหนือกว่าหล่อนทุกประการ “ไปพิจารณาอะไรให้ดีๆ แล้วค่อยมาคุยกัน ผม...” เขาไม่ทันพูดจบดี หล่อนก็ยกมือขึ้นปาดน้ำตา ถ้าเขาตาไม่ฝาด หล่อนเหมือนจะสะแหยะยิ้มมุมปากให้เขาอย่างชิงชังก่อนจะหันหลังเดินออกไปอย่างไร้มารยาท “นี่คุณ..” กวินขึ้นเสียง ซึ่งวินาทีนี้ ต่อให้มันจะดังแค่ไหน ก็ไม่อาจรั้งอัญมณีให้กลับมาตรงนี้ได้อีกแล้ว… “สำหรับฉันที่นี่มันเฮงซวยสิ้นดี พอกันที ไอ้เจ้าของโรงแรมเส็งเคร็ง!!!”