"หน่อง เด็กสาวรับใช้ที่คอยชะแง้รอเจ้านายมากินเบรคฟัสต์ ถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเห็นเจ้านายดุ่มๆลงบันไดมา ด้วยเสื้อผ้าชุดที่ทำให้เกือบออกปากเตือนไปว่า ท่านแต่งตัวผิด ..อูย อย่าดีกว่า เผื่อยังเมาอยู่ เดี๋ยวโดน “กาแฟดำ กับเบรคฟัสต์ฉัน เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย ? ออกไปดูตาพจน์ว่าซื้อของที่สั่งมาแล้วหรือยัง “ สั่งแล้ว เจ้านายก็ดุ่มๆไปที่ห้องกินข้าว ท่าทางรีบร้อนราวกับมีนัดสำคัญ หน่องจู๊ดไปตามคำสั่ง พอเห็นของที่ตาพจน์ลำเลียงลงจากรถปิคอัพ ที่นายซื้อไว้สำหรับให้คนสวนพาแม่ครัวไปซื้อกับข้าว หน่องก็ตาโตอีก “ลุงพจน์ ซื้ออะไรมาน่ะ จะซ่อมบ้านเหรอ ?” คนสวนส่ายหน้า สีหน้ายังแบกความสงสัยไว้ไม่เลิก “ไม่รู้เมาหรือเปล่า สั่งให้ซื้อของพวกนี้มา ชอบกล..” “ใช่ นายแต่งตัวแปลกอีกด้วย แต่งตัวเหมือนลุงพจน์เลย แบบ..โทรมๆน่ะ “ อานันท์คว้าเหยือกแก้มทนไฟ บรรจุกาแฟดำไว้ครึ่งค่อน ยกมารินลงแก้ว อีกมือคว้าส้อมมาจิ้มแฮมวางบนขนมปังปิ้ง แล้วก็ลงมือประกบขนมปังกัดกร้วมๆอย่างรีบเร่ง ต้องยัดให้เต็มกระเพาะ วันนี้จะสวมวิญญานจับกัง จึงอาจนับได้ว่า สายวันนี้เป็นวันแรกที่เขาจัดการกับเบรคฟัสต์ครบเครื่อง ได้เกลี้ยง ผิดจากวันที่ได้รับสไกพ์จากไบรโอนี่ว่า ถ้าเขาบินไปมิชิแกน ก็จะไม่เจอหล่อนกับลูก เพราะหล่อนกำลังจะไปสวิสฯแล้ว ตั้งแต่วันนั้น เขาแทบไม่กินอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน นอกจากเหล้า ชายหนุ่มเรอหลายเอื๊อก ก่อนยกแก้วน้ำเย็นดื่ม โอย อิ่มเกินไปรึป่าว เดี๋ยวได้อ๊วกเอาเหล้าเมื่อคืนออกมาด้วยหรอก เอาวะ ไปสวมวิญญานจับกังได้แล้ว สนุกโว้ย ชีวิตเซ็งๆหายเซ็งไปแยะ "