มาลิน... มีรักแล้วปวดร้าว แต่หยุดรักคงขาดใจ จึงยินยอม...แม้จะถูกความรักทำร้ายทั้งเป็น ชัช... รักข้างเดียวอันแสนเศร้า กับคำว่าเพื่อนที่ค้ำคอ ต่อให้หนีไปไกลเท่าใดก็หนีใจตัวเองไม่พ้น ธวัน... ลวงตาหรือมายาใดหนอ ที่ก่อกวนจนกว่าจะรู้ใจตัวเอง...บางสิ่งก็ไม่เหมือนเดิมแล้ว หากความรักสามารถกะเกณฑ์ได้ โลกนี้คงสิ้นเสียงร้องไห้ แต่เพราะความรักไม่สามารถกะเกณฑ์ได้ ต่างคนจึงต่างเจ็บ ทรมานอยู่ในวังวนแห่งรักอย่างไม่มีทางออก อีกกี่ระลอกคลื่นโถมซัด หรือต่อให้ฝนเทจนหมดฟ้า เม็ดทรายล้วนดูดซับไว้ หากน้ำตาที่หลั่งรินในใจเล่า ให้ผืนทรายทั้งโลก...ยังสามารถดูดซับไว้ได้หรือเปล่า?