ยกที่หนึ่ง "สวัสดีครับสองสาว" เสียงทักจากด้านหลังทำให้สองพี่น้องหันหลังกลับไปมองพร้อมกัน "คุณแพทริก/ตาบ้า" ธีรดาเอ่ยชื่อนายจ้างเสียงดังอย่างลืมตัวในขนะเดียวกัน นีรดาก็เรียกชื่อชายหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ แพทริกอย่างอารมณ์เสีย "โว้ว ๆ เจอหน้าก็ต่อว่ากันเลยนะครับ นิด้าคนสวย" โจนาธานยิ้มร่า ธีรดาทำหน้างง ๆ มองพี่สาว ที่สะบัดหน้าหนีโจนาธานอย่างไม่ชอบขี้หน้าสักนิด "เอาล่ะครับผมว่าพวกเราขึ้นไปข้างบนกันเลยดีกว่าครับ" แพทริกเอ่ยขัดจังหวะขึ้น ยกที่สอง “ว้าย” เมื่อพิธีกรประกาศให้นางแบบผู้สวมเครื่องเพชรขึ้นมา ร่างระหงเดินเกือบจะถึงจุดที่ โจนาธานยืนรอ จู่ ๆ ส้นรองเท้าเจ้ากรรมดันหักลงเสียอย่างนั้น นีรดาหลับตานึกถึงพ่อแก้วแม่แก้ว “ระวังครับ” ส่วนคนอยู่ใกล้ที่สุดด้วยความเร็วจึงคว้าเอวบางไว้ได้ แต่ด้วยความเบาของร่างอรชรทำให้เธอถูกยกจนตัวลอยปะทะกับอกแกร่งของโจนาธาน สองแขนกำยำโอบอุ้มสะโพกมนไว้ แล้วเขาก็ทำสิ่งที่ทุกคนไม่คาดไว้ ด้วยความไวริมฝีปากได้รูปก้มจุมพิตลงบนปากอวบอิ่มด้วยสัญชาตญาณและแรงดึงดูดอย่างอดใจไม่อยู่ ยกที่สาม "ไฮ ชื่ออะไรครับสาวน้อย" แพทริกยิ้มทักทายหนูน้อยน่ารัก “สวัสดีค่ะ หนูชื่อ ทิเซียค่ะ ปาป๊าล่ะคะ" สิ้นเสียงเล็ก ๆ ที่เอ่ยขึ้นมาทำให้ผู้ใหญ่ทั้งสามชะงักงั้น ธีรดาไม่คิดว่าแพทริเซียจะเรียกชายผู้มาใหม่ว่าปาป๊า "เอ่อ เขาไม่ใช่ปาป๊านะจ้ะทิเซีย เรียกคุณลุงสิคะ" ธีรดาบอกกล่าวกับลูกสาวตัวน้อยทิ้งให้ชายทั้งสองนั่งมองหน้าส่งสายตาฟาดฟันกัน แต่แพทริก ยิ้มกริ่ม ‘ฮึ สวรรค์เข้าข้างแล้วโว้ย ดีมากครับลูกสาวปาป๊า’ "ใช่ค่ะ เพราะว่าทิเซียมีคุณลุงแล้วคุณลุงอาคัสไงคะ แต่ทิเซียยังไม่มีปาป๊าใช่ไหมคะ?ปาป๊าชื่ออะไรคะ" ปากเล็ก ๆ ช่างเจรจาระบายยิ้ม พร้อมชี้แจงจนคนเป็นแม่ได้แต่ยิ้มจืด ซ่อนความกังวลไว้ในใจ