"บ้านหลังนี้ คือสมบัติชิ้นเดียวที่หลงเหลือให้เรา..ชัชชาติเลื่อนตัวลงนอนพาดคอกับพนักเก้าอี้นวม เหยียดขายาว ตามองเพดานเป็นหลุม ฝังดาวน์ไลท์หลายจุด ตามลักษณะของบ้านทันสมัยใน พ.ศ.นี้ ห้าสิบล้านจริงหรือเปล่า แล้ว ถ้าขายแล้ว เราต้องไปอยู่คอนโดฯแคบๆอย่างนั้นหรือ ไม่เอาโว้ย เกิดมา ไม่เคยต้องอยู่ในที่คับแคบ หายใจไม่ออก.. เขาคงจะนอนอยู่ในท่าหมดแรงแบบนี้ ถ้าจะไม่มีเสียงฝีเท้าแผ่วเบามาหยุดอยู่ข้างเก้าอี้ พอปรือตาขึ้น หญิงวัยกลางคน อาเสาว์ พี่เลี้ยงเขามาตั้งแต่เกิด ก็คุกเข่าลง จับแขนเขาไล้ไปมาอย่างอ่อนโยน “ไม่ต้องเสียใจนะคะ คุณชัชยังมีบ้านหลังเบ้อเริ่มอยู่ ทานอะไรหน่อยนะคะ คนดี เสาว์ทำไข่ตุ๋นที่คุณชัชชอบ รับรอง อร่อยเหมือนตอนโน้นเลย “ ชายหนุ่มเอียงหน้าไปเบะอีกทาง ความรู้สึกว้าเหว่เหมือนตัวคนเดียวในโลก แถมเป็นตัวคนเดียวที่..เหลือเงินนิดเดียว ทำให้ไม่กล้าแม้แต่จะเบือนหน้าหนีอาเสาว์ ที่ดูมีค่าในยามที่เขาไม่เหลือใครแล้ว"