“เรียกรุ้งก็ได้ค่ะ พี่จะทำโทษอย่างไรก็ได้นะคะ นะคะพี่ ขอแค่อย่าให้รุ้งกลับไปข้างในเลยนะคะ รุ้งยอมทุกอย่าง ได้โปรด เป็นตายยังไงก็ไม่กลับไปกินน้ำไข่รุ่นพี่หรอกค่ะ...พลีส ” ตาโตภายใต้แว่นสายตากรอบดำอันใหญ่สะท้อนภาพสาวน้อยเฉิ่มเชย ตัวเล็ก แก้มแดงผิวใส ยิ่งมาไว้ผมยาวดำขลับตรงสลวยถึงกลางหลังอีก เหมือนอาราเล่น่าเอ็นดูดีแท้ เอาไว้แกล้งดีกว่า “ยอมทุกอย่างแน่นะ พูดออกมาเองนะ คนเราพูดแล้วอย่าคืนคำด้วย ใครไม่รักษาคำพูดเป็นหมาน้อย” “รุ้งรักษาคำพูดค่ะ แต่พี่คงไม่ให้รุ้งไปทำอะไรไม่ดีใช่ไหม” ถามเสียงอ่อยหน้าตาตื่น ตาโตเบิกกว้างอย่างตกใจ เล่นเอาเหมราชหรือที่เพื่อนๆ เรียก ‘ไอ้สิงห์’ ถึงกับมองฉงนสงสัย นี่แม่คุณคิดว่าเขาให้ทำอะไร “คิดอะไรอยู่” “ก็...ก็พี่สุดหล่อย้ำว่ารุ้งยอมทุกอย่างแน่นะ คือรุ้งยอมค่ะหากเป็นเรื่องทั่วไป แต่ถ้าพี่ต้องการให้ไป เอ่อ...นอนด้วย รุ้งทำไม่ได้จริงๆ รุ้งยอมกลับไปกินน้ำไข่รุ่นพี่ดีกว่า” ปากเรียวบางรูปกระจับขยับขึ้นลง ตาโตสบกับชายหนุ่มรุ่นพี่แสดงสีหน้าเด็ดเดี่ยวมุ่งมั่นว่าไม่ยอมจริงๆ หากเขาให้เธอไปนอนด้วยหรือทำสิ่งไม่ดี “ยายเด็กบ้า เพี้ยนรึไง” คราวนี้เสียงดังอย่างกับฟ้าผ่าฟาดเปรี้ยงลงมาด้วยความโมโห คิดได้นะแม่คุณเหมราชหน้าดำหน้าแดง เล่นเอาควันออกหู มองหน้าเฉิ่มเชยอย่างไม่อยากเชื่อว่า ความคิดนี้จะมีอยู่ในสมองน้อยๆ ยายเด็กสติเฟื่อง คิดได้ไงว่าใครๆ เขาอยากทำอะไรด้วย เพชรรุ้งถึงกับหัวหดทำหน้ายู่ โกรธอะไรนักหนาพูดแค่นี้เอง เธอต้องป้องกันไว้ก่อนสิ คนเดี๋ยวนี้ไว้ใจได้ที่ไหนเอะอะๆ ก็ชวนพาเข้าโรงแรม ไม่เอาด้วยหรอก เดี๋ยวเธอติดใจขึ้นมาเขาก็ไม่รับผิดชอบอีก ดูหน้าตาท่าทีคงเป็นหนุ่มฮอตของสาวๆ ผิดกับเธอ ตัวเล็กเชฟก็ไม่บ๊ะ หน้าตาหรือก็เหมือนตัวการ์ตูนแทนที่จะไปเหมือนน้องบลายธ์หรือบาร์บี้เจ้าหญิงแสนสวย เธอกลับเหมือนหนูน้อยอาราเล่ไปซะงั้น คิดแล้วอนาถใจกับตัวเอง “ไม่เห็นต้องโกรธตะคอกเสียงดังนี่คะ พูดดีๆ ก็ได้ มันเรื่องปกติมากๆ รู้ไหม รุ้งเป็นสาวน้อยน่ารักก็ต้องรู้จักป้องกันตัวเองสิ เดี๋ยวพี่จะว่าเอาได้ว่าไม่รักนวลสงวนตัว เรื่องอย่างนี้ระหว่างผู้หญิงผู้ชายไว้ใจไม่ได้หรอกค่ะ ผู้ใหญ่ก็เตือนก็คอยบอกคอยเตือนอยู่” ปากบางยังขยับพูดจ้อยๆ ไม่รู้ตัวเองเลยว่าตอนนี้เธออาจโดนบีบคอตายได้ง่ายๆ จากคนตัวโตที่ยืนค้ำหัวอยู่ “มโนได้น่ากลัวจริงๆ ยายอาราเล่ คิดได้นะสมองกับเรื่องอย่างว่า เคยดูกระจกไหมหรือที่บ้านไม่มี”