สายลับมือหนึ่งอย่างเธอ!! ตายละเกิดใหม่ทั้งที ทำไมต้องมาเกิดในร่างคุณหนูตระกูลใหญ่ผู้อ่อนเเอขี้โรคเช่นนี้! เท่านั้นไม่พอความจำเจ้าของร่างเดิมช่างเลือนราง เเถมยังถูกลักพาตัวมา? บ้านตัวเองอยู่ไหน? ใครก็ได้ช่วยบอกที!!! แต่ด้วยทักษะตีเนียนการันตีด้วยอันดับหนึ่งขององค์กรสายลับนานาชาติ บอกเลยต่อให้ต้องเป็นคนใช้? จอมยุทธ? หรือเเม้กระทั่งขอทาน? ไป๋ซูเมิ่งคนนี้ก็ไม่เคยเกี่ยง!!! เเต่เอ...คงไม่ถึงขนาดต้องเอาตัวเข้าเเลกเพื่อความอยู่รอดหรอกกระมัง ตัวอย่างเนื้อหา “ก็ดีเหมือนกันวันคล้ายวันเกิดข้าทั้งทีได้ฟังว่าที่ลูกสะใภ้บรรเลงพิณคงจะสุขใจยิ่งนัก แต่คุณหนูไป๋ร่างกายมิเเข็งแรงข้าคงมิรบกวนหรอก ไว้คราหน้าก็แล้วกัน” นางหันไปเอ่ยกับซูเมิ่งที่นั่งอยู่ในกลุ่มสตรีตระกูลไป์โดยตรง แต่คราหลังนางลดเสียงลงพร้อมทำหน้าเสียดายปนเศร้าใจ พอจบประโยคของฮองเฮา ทุกคนในงานส่วนใหญ่ก็หันมามองยังซูเมิ่งด้วยสายตาหยามเหยียดอย่างปิดไม่มิด แม้จะแสดงออกไม่ชัดเจนเพราะเกร็งใจท่านแม่ทัพบ้าง …มีอย่างที่ไหนเล่าคุณหนูตระกูลอื่นที่ไม่ได้เป็นเเม้คนในครอบครัวยังมอบอะไรเป็นพิเศษให้ฮองเฮา แต่นี่เป็นถึงคุณหนูว่าที่ชายาเอกองค์ไทจื่อกลับไม่เตรียมอะไรมาให้เลย ซูเมิ่งแย้มยิ้มหวานส่งกลับไปทั้งใบหน้าซีดเซียวนั้น นางไม่สะทกสะท้านต่อสายตาทุกคนที่ส่งมาเลย เพราะนางมิใช่ลูกพลับนิ่ม เสียหน่อย อยากให้นางเสียหน้านักใช่ไหมเดี๋ยวไป๋ซูเมิ่งคนนี้จัดการให้ ไป๋ซูเมิ่งวางถ้วยน้ำชาในมือลงบนโต๊ะตรงหน้าก่อนพยุงตัวเองลุกขึ้นยืน ใบหน้าที่ยังคงขาวซีดหันมองไปยังหานเผยหนิงเจ้าคนต้นเรื่องจากนั้นจึงไล่สายตาขึ้นสบตรง ๆกับฮองเฮา รอยยิ้มค่อย ๆปรากฎขึ้นบนหน้าของซูเมิ่ง “หม่อมฉันต้องขอประทานอภัยฮองเฮาด้วยเพคะ ตอนนี้ร่างกายหม่อมฉันยังอ่อนเเรงยิ่งนักคงไม่สามารถบรรเลงพิณให้พระองค์ได้จริง” ซูเมิ่งค่อย ๆย่างเดินทำท่าทางอย่างคนป่วยไม่มีแรงจริงเดินมายืนห่างจากหานเผยหนิงไม่ไกล “มิทราบว่าคุณหนูเผยหนิงไปได้ยินว่าข้าเล่นพิณได้ไพเราะมาจากผู้ใด ข้าคิดว่านอกจากท่านอาจารย์ที่สอนข้าและท่านพี่ทั้งสองของข้าแล้วนั้นข้าก็มิเคยเล่นให้ใครฟังมาก่อนจริงเชียว ครานี้ข้าต้องขอคารวะน้ำชาสักถ้วยให้กับความรู้ที่กว้างไกลของท่านเสียหน่อยแล้ว” หานเผยหนิงอ้าปากพะงาบ ๆดวงตาจ้องเขม็งมาที่ซูเมิ่ง ทั้งนางและคนอื่น ๆไม่คิดว่าซูเมิ่งจะกล้าตอกกลับเช่นนี้ …ไฉนใคร ๆก็พูดกันว่าคุณหนูตระกูลไป๋เป็นดั่งลูกพลับนิ่มไงเล่า แล้วคนตรงหน้านี้คือใคร ช่างห่างไกลข่าวลือนั้นยิ่งนัก