“มีสิ มีมากด้วย” ชายชราตอบ “ไม่สังเกตหรือว่าทำไมมันไม่ยอมเข้าโจมตีเราทั้งที่มีโอกาสหลายครั้ง” หยิกทำสีหน้างงๆอีกครั้ง “มันใช้วิธีสะกดตามเพื่อกดดันให้เราหวาดกลัว ความกลัวนี่มีพลังลึกลับบีบหัวใจได้อย่างคาดไม่ถึงเชียวละ และเมื่อถึงที่สุดแล้วเราก็จะอ่อนแอและหมดแรงสิ้นหวังตายโดยที่มันไม่ต้องออกแรงแม้แต่นิดเดียว นี่แหละคือสมองของมัน” “พระช่วย!” หยิกเผลอคำรามอย่างลืมตัว “ถึงแม้มันจะมีอำนาจเหนือเราอยู่มากเวลานี้ แต่ไม่ได้หมายความว่าไม่มีจุดอ่อนให้เราได้ต่อสู้” ชายชราเกริ่นทิ้งไว้พร้อมแอบดูท่าทีตอบสนองของชายหนุ่ม “ยังไงครับ?” หยิกถามสวนทันควัน “จุดอ่อนของสัตว์นักล่าคือ ‘เหยื่อ’ ” “เหยื่อหรือครับ?” ชายชราพยักหน้า “มืดค่ำแบบนี้เราจะหาเหยื่อล่อได้ที่ไหน?” ชายชราแอบยิ้มพอใจกับท่าทีสนใจของชายหนุ่มหัวหยิก “นั่นนะสิ ตอนนี้ก็มีแต่พวกเราทั้งนั้น ขืนออกไปข้างนอกนั่นยังไงก็ไม่รอดกลับมาแน่” “ผมยังไม่เข้าใจที่ตาพฤทธ์ว่าอยู่ดี” หยิกทำสีหน้าสงสัย