“คุณจะออกไปนอกบ้านก็ได้” คนดื้อกำลังจะยิ้มออกมา แต่ต้องหุบยิ้มเพราะประโยคหลังของคนใจดี “แต่ผมจะนับเป็นเมตร หนึ่งเมตรเท่ากับหนึ่งครั้ง” “ห๊ะ อะไรคือหนึ่งครั้ง” ภควัติยิ้มใส่ดวงตาที่มองมาอย่างหวาดระแวง “หนึ่งเมตร ผมก็จะเมคเลิฟคุณหนึ่งครั้ง สองเมตรก็สองครั้ง ดีมั้ย” หญิงสาวอ้าปากค้าง ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะคิดขึ้นมาได้ บ้าน่ะสิ อพาทเมนต์เพื่อนอยู่ตั้งไกล อย่างนี้ก็ไม่ต้องนอนกันพอดี ตาบ้า คิดมาได้ ภาวการณ์ค้อนให้คนช่างคิด พยายามดิ้นรนออกจากร่างหนาหนักที่ทาบทับอยู่ แต่อีกฝ่ายไม่ยอม จับมือบางไว้เหนือศีรษะก่อนจะก้มลงขบเม้นที่ใบหู หญิงสาวหลับตาปี๋ ขนกายลุกชันด้วยอารมณ์ที่ถูกปลุกขึ้นมาอย่างง่ายดาย “คุณ วัติ หยุดนะ” “คุณไม่อยากให้ผมหยุดจริง ๆ หรอก” ภควัติกระซิบเสียงพร่าใกล้ใบหู “โกรธกันอยู่ไม่ใช่หรือไง มายุ่งทำไม” “โกรธก็ส่วนโกรธ รักก็ส่วนรัก ไม่เห็นจะเกี่ยวกัน” ภควัติหัวเราะในลำคอ เมื่อคนใต้ร่างส่งเสียงประท้วงผ่านริมฝีปากที่ถูกประทับด้วยริมฝีปากร้อนผ่าว เล็บคมถูกกดลงบนหลังมือหนาด้วยความหมั่นไส้ ก่อนจะเปลี่ยนเป็นบีบแน่นเมื่อชายหนุ่มปลุกอารมณ์ปรารถนาของหญิงสาวจนใกล้จะถึงขีดสุด แล้วเขาก็หยุดการเคลื่อนไหว ภาวการณ์ลืมตามองหน้าอย่างงงๆ