“ดิฉันกับลูกไม่ใช่สมบัติของคุณ! แต่มันเป็นรอยด่างในชีวิตคุณที่คุณพยายามจะลบมันทิ้งต่างหากค่ะ” โดมินิคมองคนพูดอย่างอึ้งๆ นี่วราพิชชาจำคำพูดที่เขาเคยว่าเธอได้ทุกคำแถมยังเอามาย้อนว่าเขาได้อีกต่างหาก ก่อนจะทำเนียนตรงเข้าไปอุ้มแม่ของลูกแล้วจึงหันไปสั่งแซม “แซมนายไปอุ้มลูกฉันไปที่รถที เดี๋ยวฉันเคลียร์กับวราก่อน อีกซักพักจะตามไป” พูดจบก็อุ้มแม่ของลูกตรงไปที่ห้องที่มองไว้ก่อนหน้านี้ ใช้เท้าดันประตูห้องให้ปิดลง ก่อนจะวางวรพิชาลงข้างที่นอนกลางห้อง “ปล่อยวรานะตาบ้า! เราไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วก็กลับไปได้แล้วค่ะ เราไม่มีอะไรต้องเคลียร์กันเลย เราไม่เกี่ยวข้องกันสักนิด”