คำว่า คาถาอาคมหรือเวทมนต์ เป็นที่เข้าใจและเป็นภาษาสามัญสำหรับชาวพุทธอันหมายถึงพระพุทธมนต์ แต่เนื่องจากการสวดพระปริตรธรรมที่มีการข้องเกี่ยวกับเทพเทวดาที่มีการเชื่อมต่อกับคัมภีร์พระเวทแบบพุทธในระยะหลัง จึงทำให้เกิดภาพปริตตานุภาพที่ค่อนข้างจะเป็นรูปธรรมในทางนามธรรม ที่สามารถจินตนาการและสัมผัสทางจิตได้ชัดเจน เพราะการสวดพระปริตรที่มีการเชิญเทวดาทุกฝ่ายมาฟังธรรมจึงไม่ใช่การสวดอ้อนวอนเทวดาแบบศาสนาฮินดู แต่จะได้เทวานุภาพมาคุ้มครองเป็นของแถมนอกเหนือจากพุทธานุภาพอันเกิดจากความเมตตาของเหล่าเทวดาผู้มาฟังธรรม เพราะฉะนั้นคำว่า คาถาเจ็ดตำนาน หรือ คาถาสิบสองตำนาน จึงเป็นภาษาที่นิยมใช้ในการเรียกสำหรับเวลาประกอบพิธีกรรมต่างๆในศาสนาพุทธมากกว่าการใช้คำว่า พุทธมนต์ ส่วนอีกด้านหนึ่งทางภาคปฏิบัติในสังคมของศาสนาพุทธ สิ่งที่สังคมชาวพุทธคุ้นเคยมากคือ คาถาที่มาจากคัมภีร์พระเวท ที่จะแสดงออกในทางอภินิหารและอิทธิฤทธิ์ในรูปแบบต่างๆ เช่น วิธีการทำผงอิธะเจ และผงอื่นๆรวมทั้งการเสกองค์พระสำหรับใช้พกป้องกันตนและเป็นสิริมงคล ด้วยเหตุนี้จึงจะขอเขียนกล่าวถึงโครงสร้างโดยย่อและที่มาของ คัมภีร์พระเวท ในประเทศไทย รวมทั้งการให้ความรู้เกี่ยวกับเรื่อง ยันต์และการสักยันต์ ที่ขณะนี้ได้เป็นที่นิยมในระดับสังคมโลก เพราะเป็นคาถาที่ประกอบด้วยพุทธานุภาพและเทวานุภาพส่วนคำว่า นะโมพุทธายะ กับ มะอะอุ นั้น ..................