“นายโจร ฮึก!” “ปล่อยฉันไปเถอะนะ เรื่องนี้ฉันจะไม่บอกใครหรอก ฉันสัญญา” เจ้าของคำขู่หัวใจอ่อนยวบเมื่อได้สบกับดวงตากลมโตที่มีน้ำตาคลอหน่วย ไหนจะคำอ้อนวอนสั่นเครืออย่างน่าสงสารของคนตัวเล็กอีก มันช่างบีบคั้นหัวใจอะไรอย่างนี้ พับผ่าสิ! ภาคินไม่อยากจะยอมรับเลยว่าน้ำตาของคนตรงหน้าสามารถทำให้กระบวนการคิดและประมวลผลของเขาหยุดทำงานไปชั่วขณะ เมื่อเห็นแววตาของอีกฝ่ายอ่อนแสงลง แล้วเอาแต่จ้องหน้าตัวเองแน่วนิ่งไม่ไหวติงฟารีดาก็ใจชื้นขึ้นมานิดหน่อยจึงเอ่ยกับคนตัวโตด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนหวังจะเกลี้ยกล่อม “นายกลับตัวกลับใจตอนนี้ก็ยังไม่สายหรอกนะ ไปมอบตัวเถอะโทษหนักจะได้กลายเป็นเบา แล้วฉันจะไม่เอาผิดเรื่องที่นายลักพาตัวฉันมาด้วย” นัยน์ตาอ่อนแสงเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นวาวโรจน์เรืองรองขึ้นมาอีกครั้งหลังจากได้ฟังวาจาแสนร้ายกาจของคนตัวเล็ก ยัยเปี๊ยกนี่จะเอาเขาเข้าคุกให้ได้เลยใช่ไหมเนี่ย คิดแล้วให้แค้นเคืองนัก ความแค้นเคืองปนหมั่นไส้ทำให้ภาคินนึกอยากแกล้งคนตัวเล็กขึ้นมาเสียดื้อ ๆ แต่ก็ไม่ยอมแก้ไขความเข้าใจผิดของคนตัวเล็กแต่อย่างใด นัยน์ตาคู่คมฉายแววเจ้าเล่ห์และยิ้มกริ่มในใจ เมื่อคิดเห็นวิธีเอาคืนอีกฝ่ายได้สำเร็จ อาการนิ่งเงียบของคนตรงหน้าทำให้ฟารีดารู้สึกถึงความไม่ปลอดภัย เมื่อพบว่าดวงตาสีน้ำตาลทองจับจ้องมายังริมฝีปากของเธอเขม็ง จนต้องผละหนีแต่กลับขยับไม่ได้เพราะลำแขนหนายังกระชับร่างของเธอให้แนบชิดกับร่างของเขา ใบหน้าหล่อเหลาก้มต่ำลงเรื่อย ๆ จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่น ๆ ทำเอาฟารีดาหวาดผวาจนแทบลืมหายใจ “เอ่อ...มะ มองอะไร” ฟารีดาถามกลับเสียงเบา ทำใจดีสู้เสือเพื่อกลบเกลื่อนหัวใจที่ไหววูบอย่างแรง มือบางพยายามดันหน้าอกแกร่งให้ออกห่างแต่ร่างหน้าก็หาได้ไหวติง ภาคินจ้องเขม็งไปยังริมริมฝีปากอิ่มสวยสีแดงระเรื่อที่ขยับขึ้นลง อยากรู้จริง ๆ ว่าปากจิ้มลิ้มนั่นมันจะหวานเหมือนหน้าตาคนพูดรึเปล่า และไม่ใช่แค่คิดริมฝีปากได้รูปฉกวูบลงไปพิสูจน์ข้อสงสัยของตัวเองทันที “อื้อ!” มือหนารั้งท้ายทอยของคนตัวเล็กเข้ามาแนบชิดอย่างรวดเร็ว มือเล็กที่ผลักไสไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อเขาแต่อย่างใด ปากอิ่มถูกบดเบียดด้วยริมฝีปากได้รูป กดเม้มหนักบ้างเบาบ้างอย่างหลอกล่อให้คนด้อยประสบการณ์คล้อยตามแต่ไม่ได้มีการรุกล้ำจาบจ้วงแต่อย่างใด เนิ่นนานกระทั่งพอใจจึงได้ถอนจุมพิตออกจากริมฝีปากจิ้มลิ้มอย่างอ้อยอิ่ง นัยน์ตาคมจ้องมองคนตัวเล็กที่กำลังหอบหายใจแรงด้วยความพึงพอใจ “หึ หึ” ภาคินหัวเราะในลำคออย่างขบขันเมื่อเห็นปฏิกิริยาของคนตัวเล็ก ยัยเปี๊ยกท่าทางจะไม่เคยโดนจูบ คิดแล้วก็ภูมิใจนักหนาที่ตนเองได้เป็นจูบแรกของเธอ เจ้าของริมฝีปากจิ้มลิ้มได้แต่นั่งนิ่งตัวเกร็งอย่างตกตะลึงทำอะไรไม่ถูก หัวใจดวงน้อย ๆ เต้นโครมครามจนแทบจะทะลุออกมานอกอก ริมฝีปากแดงเรื่อจากการถูกบดเบียดเมื่อครู่ยังบวมเจ่อ และเผยอน้อยๆ ใบหน้าหวานแดงก่ำขึ้นเรื่อย ๆ จนลามไปถึงลำคอและใบหูด้วยความอับอาย พอตั้งสติได้ความอับอายก็กลายเป็นความกรุ่นโกรธ ...มือเล็กกำหมัดแน่น ก่อนจะทำในสิ่งที่มาเฟียหนุ่มไม่คาดคิด และไม่ทันตั้งตัว ผั๊ว! “โอ๊ย!”