“คุณ” เหมือนแพร ที่ได้ยินคำพูด ช่วงสุดท้าย ที่ตรีภพ พูดว่า จะให้เธอ นอนกับเขา เป็นสิ่งตอบแทน ที่เขานั้นช่วยเหลือเธอ เหมือนแพรนั้น ก็พูดกับตรีภพ ด้วยความไม่พอใจ “คิดดี ๆนะเหมือนแพร เพราะถ้าหากคุณไม่รับข้อเสนอของผม แล้วเดินออกไปจากห้องนี้ คุณพ่อของคุณ จะกลายเป็นคนล้มละลายทันที และครอบครัวของคุณ ก็จะไม่มี แม้แต่ที่ซุกหัวนอน แล้วไหน คุณพ่อของคุณ ที่กำลังป่วย คุณคิดว่า ท่านจะรับได้ไหม หากท่านนั้น กลายเป็นคนล้มละลายจริง ๆ ส่วนน้องของคุณ ก็คงจะต้องออกจากมหาลัยกลางคัน อย่างน่าเสียดาย ทั้งที่เหลืออีกปีเดียว เขาก็จะจบแล้ว และหากคุณ ไม่อยากให้คุณพ่อคุณแม่และน้องของคุณรำบาก คุณก็คิดดี ๆนะ เพราะผมไม่คิดจะบังคับคุณอยู่แล้ว “ ตรีภพ ที่เห็นหมือนแพร พูดออกมา ด้วยความไม่พอใจ แล้วเธอนั้น ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้ และทำท่าจะเดินออกไปจากห้องทำงานของเขา หลังจากที่เขานั้นพูดจบ เขานั้น ก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่เต็มไปด้วย การโน้มนาวจิตใจเหมือนแพร “ว่าไงเหมือนแพร คุณคิดได้หรือยัง ว่าคุณจะตกลงหรือปฏิเสธข้อเสนอของผม” ตรีภพ ที่เห็นเหมือนแพร ยอมกลับมานั่ง บนเก้าอี้ตามเดิม เขานั้น ก็เอ่ยถามเหมือนแพร อย่างคนใจร้อน “ฉันขอเวลาคิดหน่อยได้ไหม” เหมือนแพร ที่ตอนนี้ ไม่รู้จะทำยังไง พูดกับตรีภพออกมาด้วยน้ำเสียงอันสั่นเครือ “ได้! ผมให้เวลาคุณสิบนาที และหากคุณเลือกที่จะปฏิเสธผม คุณก็เดินออกไปจากห้องนี้ได้เลย แต่หากคุณตกลง คุณก็เดินตามผมเข้ามาในห้องก็แล้วกัน” ตรีภพพูดออกมาอย่างเลือดเย็น เมื่อเขานั้น ได้ยินเหมือนแพรขอเวลาจากเขา แล้วเขานั้น ก็เดินเข้าไปในห้องนอน ที่เขานั้น สร้างเอาไว้ ในห้องทำงาน เพื่อนอนค้างคืน ในวันที่เขานั้น ไม่อยากเดินทางกลับบ้าน หรือคอนโด ส่วนเหมือนแพร ที่ได้ยินคำพูดของตรีภพ เธอนั้น ก็ได้แต่นั่งกำมือเรียวสวย ที่กำลังเย็นเสียบของเธอ อย่างไม่รู้จะทำเช่นไร แล้วเวลาต่อมา เหมือนแพร ก็ตัดสินใจลุกขึ้น แล้วก้าวเท้า ที่สวมรองเท้า ที่มีความสูงถึงห้านิ้วของเธอ เข้าไปในห้องนอนของตรีภพ เมื่อเธอคิดถึง วินาทีชีวิต ที่คุณหมอช่วยชีวิตบิดาของเธอ