เพราะคำสัญญาจากคนสำคัญ พาขวัญจึงยึดมั่นมาเสมอว่าพวกเขาทั้งสองคนจะได้พบกัน ตราบใดที่กังหันลมยังหมุนเพราะสายลมรำเพย ก็ไม่มีวันไหนที่เธอจะไม่คิดถึงเขา - มรุต พี่ลมคนดีของเธอ จวบจนกระทั่งพาขวัญได้เข้ามาทำงานเป็นสัตวแพทย์สัตว์ป่าคนใหม่ของอุทยานแห่งชาติ พวกเขาสองคนถึงได้กลับมาพบกันอีกครั้ง จากพี่ชายแสนดีในอดีต เขาได้เติบโตเป็นหัวหน้าอุทยานที่เต็มไปด้วยปณิธานแรงกล้าที่จะปกป้องรักษาผืนป่า ความใกล้ชิดและความคิดถึงค่อยๆ ดึงหัวใจทั้งสองให้ขยับเข้าหากัน ต้นรักที่ซุกซ่อนอยู่ในใจมาหลายปีของหนุ่มสาวก็เริ่มผลิบาน ทว่าท่ามกลางลมพายุและอุปสรรคที่โหมกระหน่ำเข้ามา มรุตและพาขวัญจะสามารถผ่านพ้นบททดสอบครั้งนี้ได้หรือไม่ หรือต้องปล่อยให้ความรักของพวกเขาเป็นดั่งสายลมที่ไม่อาจหวนกลับมาอีก “พี่ลมรู้ไหมว่าขวัญกลัวว่าพี่จะลืมขวัญมากแค่ไหน” พาขวัญบอกความในใจที่อัดแน่นอยู่ในอกมาหลายวันให้เขารับรู้ มรุตมองใบหน้างามก่อนจะเอ่ยความรู้สึกของตัวเองออกไปบ้าง “พี่คิดถึงขวัญมากนะ จะลืมขวัญได้ไงล่ะ” “ขวัญก็คิดถึงพี่ลมมากๆเหมือนกันค่ะ” แขนแกร่งของมรุตดึงพาขวัญเข้ามากอดแน่นด้วยความคิดถึง อ้อมกอดแสนอบอุ่นโอบกอดเธอไว้แนบอก เวลาหลายสิบปีที่ต้องห่างไกลกันไม่ได้ทำให้ทั้งสองรู้สึกห่างเหิน ความอบอุ่นก่อตัวขึ้นในหัวใจอย่างช้าๆ เหมือนเป็นสัญญาณว่าการรอคอยได้สิ้นสุดลงแล้ว