เรื่องราวความรักของภูกวินท์ นักธุรกิจหล่อรวย ร้ายได้สุดเท่ากับดีใจหาย กับ ลลิลดา เด็กสาวใสซื่อ ผู้โดนเล่ห์ร้ายจนบอบช้ำ หากแต่ดื้อดึงเอาการ /////////////////////// สองแม่ลูกเถียงกันไม่หยุดปากเมื่อเห็นคนที่เดินมาเมื่อครู่เดินหายไปแล้ว "แม่น่ะ ชั้นบอกแล้วว่านังลินมันเชื่อใจไม่ได้" "ข้าก็ไม่ได้เชื่อใจมันสักหน่อย" เถียงลูกสาวเสียงขุ่น "เป็นเพราะแกน่ะแหละ เที่ยวแร่ดไปให้เขาเอาไปทั่วแล้วยังไง ถึงเวลาก็เน่าจนขายไม่ได้" "แม่อ่ะ ไม่ใช้ชั้นไปเองแหละ ต่อให้เน่าลีลาชั้นก็เอาอยู่หรอกน่า" "คุณกวินเขาไม่สนหรอกอย่างมึงน่ะ เขาผ่านมาเด็ดกว่ามึงเยอะแยะ เขาชอบพวกซิง ๆ โว้ย" "แล้วแม่เชื่อได้ไงว่านังลินมันไม่เคย" "เออ! กูรู้ก็แล้วกัน กูถึงให้มันไปนำทางให้มึงไง คุณวินเขาเมา ไม่รู้หรอกว่าเอาใคร ตอนเช้ามึงก็ออดอ้อนซะหน่อย เขาเป็นคนใจดีขี้สงสาร เด็กสาวผ่านมือเขาคนแรกเขาเลี้ยงดูไว้หมดแระ" //////////////// “ไม่ หนูต้องไป” “คุณวินเธอไม่อนุญาต คุณไปไหนไม่ได้” “ไป...หนูต้องไป...หนูต้องหนี” เสียงละเมอครั้งสุดท้ายแล้วร่างน้อยก็รูดหล่นร่วงลงกองกับพื้น ป้าอ้วนอิ่มกรีดร้อง...ว้าย! เสียงดังลั่น คนหลังประตูหมุนผลักเปิดเข้ามามอง ป้าร้องบอกเขาเสียงตื่นตระหนกตกใจ “คุณวินขา เธอเป็นลมไปแล้ว” ภูกวินท์ย่อตัวช้อนร่างน้อยกลับไปวางบนเตียง เขานั่งมองเธอด้วยสายตาดุดันเต็มด้วยความโกรธ กำมือแน่นขบฟันกรอด...คิดหนีหรือ ไม่เคยมีใครกล้าทำกับนายภูกวินท์แบบนี้...จ้องจับใบหน้าซีดเซียวที่นอนหลับตาพริ้ม ไม่ได้รู้สึกสงสารสักนิด ใจเต็มตึงจนหน้าขึงเครียด...เธอกล้าดียังไง??